Στις 18 Οκτωβρίου 1912 σημειώθηκε η βύθιση του παροπλισμένου θωρηκτού του Οθωμανικού Ναυτικού «Φετίχ Μπουλέντ», στο λιμάνι Θεσσαλονίκης, από το τορπιλλοβόλο «Νο.11» του τότε Βασιλικού Ναυτικού, με κυβερνήτη του τον τότε Υποπλοίαρχο Νικόλαο Βότση, γεγονός που αποτέλεσε το πρώτο μείζον στρατιωτικό γεγονός στη διάρκεια του Α’ Βαλκανικού πολέμου, γεγονός που προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού στον ελληνικό λαό αλλά και στις μαχόμενες στρατιωτικές και ναυτικές του δυνάμεις!
Στη διάρκεια του Α’ Βαλκανικού πολέμου, το Τορπιλλοβόλο «Νο.11», με κυβερνήτη του τον Υδραίο Υποπλοίαρχο Νικόλαο Βότση, ανηψιό του Στόλαρχου Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, έχοντας ως πλοηγούς δύο ντόπιους Έλληνες ψαράδες από τη γειτονική Πιερία, που ήξεραν πολύ καλά τα νερά του Θερμαϊκού, τον Μ. Κουφό και τον Ν. Βλαχόπουλο, εισήλθε στο οχυρωμένο λιμάνι της Θεσσαλονίκης χωρίς να γίνει αντιληπτός από τις Οθωμανικές αρχές της πόλεως, και εκτόξευσε τρεις τορπίλες κατά του παροπλισμένου θωρηκτού «Φετίχ Μπουλέντ» του Οθωμανικού Ναυτικού, 3.000 τόνων.
Το τορπιλοβόλο πλησίασε το θωρηκτό και από απόσταση 150 περίπου μέτρων εκτόξευσε τις τρεις τορπίλες του. Δύο από αυτές βρήκαν το στόχο τους και το βύθισαν – για την ακρίβεια επικάθησε στο λασπώδη αβαθή πυθμένα του λιμανιού –από το πλήρωμα του οποίου σκοτώθηκαν ο ιμάμης του και έξι ναύτες.
Ακολούθως το Τορπιλλοβόλο «Νο.11» αποχώρησε με τον ίδιο τρόπο που είχε μπει, δηλαδή απαρατήρητο, χωρίς καμία απολύτως απώλεια και επέστρεψε στη βάση του, στο λιμάνι της Κατερίνης στην Πιερία, από όπου απέστειλε αμέσως την αναφορά του προς το Υπουργείο Ναυτικών στην Αθήνα! Μάλιστα, πάνω στον ενθουσιασμό κυβερνήτη και πληρώματος, κατά την αποχώρηση του σκάφους, ρίχτηκε μία βολή κατά των τουρκικών φρουρίων του Καραμπουρνού και το Καραμπουρνάκι, στην είσοδο του Θερμαϊκού, εν είδει «χαιρετισμού»!
Η ενέργεια αυτή του Υποπλοιάρχου Ν.Βότση υπήρξε απολύτως επιτυχής εξαιτίας της ψύχραιμης εκτιμήσεως της καταστάσεως και της προσωπικής του γενναιότητος, αφού παρέβλεψε τον κίνδυνο του εντοπισμού του κατά τον είσπλου στον κόλπο από τα προαναφερθέντα τουρκικά φρούρια, αλλά και από το ναρκοπέδιο που υπήρχε και από το οποίο διήλθε σε άλλα σημεία από πάνω του (!) και σε άλλα σημεία από τα ακρότατα όριά του επιτυχώς!
Στις 19 Οκτωβρίου 1912, την επομένη της επιτυχίας αυτής, το Υπουργείο Ναυτικών, δια του Υπουργού του Νικολάου Στράτου, εξέδωσε το ακόλουθο τηλεγράφημα προς όλες τις ναυτικές μονάδες:
«"Τορπιλοβόλο 11" υπό Κυβερνήτην Υποπλοίαρχον Ν. Βότσην εισελθόν εσπέρας χθες εις λιμένα Θεσσαλονίκης ετορπίλισεν επιτυχώς τουρκικόν πολεμικόν "ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝ" αφήσαν βυθισμένο. Κατέπλευσεν Αικατερίνη αβλαβές. Συγχαίρω από καρδίας Ελληνικόν Στόλον, πεποιθώς ότι η δράση του, μέχρι τέλους νικηφόρου αγώνος είναι ανταξία ενδόξων παραδόσεων Ελλήνων ναυμάχων. Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΝΑΥΤΙΚΩΝ»
Για να γίνει αντιληπτό πλήρως το μέγεθος του κατορθώματος του Βότση, ας δούμε μερικά στοιχεία από τη ζωή και εν γένει δράση του και προσφορά του προς το Πολεμικό Ναυτικό και την Πατρίδα.
Ο Νικόλαος Βότσης γεννήθηκε το 1877 στην Ύδρα και ήταν γιος του Ιωάννη Βότση και της Μαρίας Κουντουριώτη, επομένως ήταν ανεψιός του Ναυάρχου Π.Κουντουριώτη. Μετά την αποφοίτησή του από Σχολή Ναυτικών Δοκίομων του Πειραιώς, ως Σημαιοφόρος, τοποθετήθηκε στο θωρηκτό Θ/Κ «ΥΔΡΑ», με το οποίο το 1897 συμμετείχε στο θαλάσσιο αποκλεισμό της Κρήτης.
Στη συνέχεια μετατέθηκε στο εύδρομο «ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΜΙΑΟΥΛΗΣ», το οποίο με κυβερνήτη τον θείο του Π.Κουντουριώτη, το 1900, πρώτο διέπλευσε τον Ατλαντικό ωκεανό με Ναυτικούς Δόκιμους και κατέπλευσε σε διάφορα λιμάνια των ΗΠΑ, γεγονός πρωτοφανές για τα ναυτικά δεδομένα της εποχής.
Μετά την απολύτως επιτυχή διακυβέρνηση του «Τορπιλλοβόλου 11», κυβέρνησε σε ανώτερους βαθμούς τα θωρηκτά Θ/Κ «ΚΙΛΚΙΣ» και Θ/Κ «ΛΗΜΝΟΣ», ενώ διετέλεσε Ύπατος Αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη (1921 – 1922). Την ίδια εποχή προήχθη σε Υποναύαρχο και το 1922 αποστρατεύθηκε μετά από σχετική αίτησή του.
Το Σεπτέμβριο του 1931, ο Υποναύαρχος Ν.Βότσης πέθανε στο Παρίσι, ενώ η κηδεία του πραγματοποιήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1931.
Η βύθιση του παροπλισμένου, ως προελέχθη, θωρηκτού, τα πυροβόλα του οποίου είχαν αφαιρεθεί από το σκάφος και τοποθετηθεί στη ξηρά για την καλύτερη προστασία της πόλεως, ουσιαστικώς, σε τακτικό επίπεδο, δεν άλλαξε τις ισορροπίες του πολέμου και τις δυνάμεις των εμπολέμων. Το γεγονός όμως ότι η βύθιση αυτού του σκάφους πραγματοποιήθηκε ΜΕΣΑ στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και κάτω από τη μύτη των Τούρκων, είχε τεράστιο αντίκτυπο τόσο στη ψυχολογία των Ελλήνων που εκτοξεύτηκε στα ουράνια, όσο και των Τούρκων που καταρρακώθηκε και εκτιμάται ότι διαδραμάτισε σοβαρότατο ρόλο στην μετά από λίγες ημέρες απόφαση της ηγεσίας τους να παραδώσει αμαχητί και αναιμάκτως τη Θεσσαλονίκη.
Το Πολεμικό Ναυτικό για να τον τιμήσει έδωσε το όνομά του στην πυραυλάκατο ΤΠΚ «ΒΟΤΣΗΣ» (Ρ-72), ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι το όνομά του και το κατόρθωμά του αναφέρεται και στον επίσημο Ύμνο του ΠΝ «Ο ναύτης του Αιγαίου», που συνέθεσε το 1912 ο Κωνσταντίνος Λυκόρτας.
Τέλος, καλό είναι να ξέρουμε ότι μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον Ελληνικό Στρατό, στις 26 Οκτωβρίου 1912, το κατάρτι του «Φετίχ Μπουλέντ», που λόγω της παλαιότητός και του παροπλισμού του θεωρήθηκε ως «ολική απώλεια» και δεν ανελκύσθηκε, θα αποτελέσει τον ιστό του Λευκού Πύργου επί του οποίου έγινε η επίσημη έπαρση της Ελληνικής Σημαίας κάτι που έκτοτε πραγματοποιείτο για δεκαετίες καθημερινώς μέχρι την καταστροφή του από τον χρόνο και την αντικατάστασή του με τον σημερινό ιστό!