Μετά το τελευταίο κρεσέντο προκλήσεων από την Τουρκία, δεν ξέρω πόσοι συμπατριώτες μας έχουν απομείνει πλέον να υποστηρίζουν, ότι η πολιτική κατευνασμού μπορεί να μετατρέψει την γείτονα από… «γκρίζο λύκο» σε… «αρνάκι»!
Και αναφέρομαι στην Τουρκία και όχι στον Ερντογάν, όχι τυχαία, διότι, δυστυχώς, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στα πρόσωπα, αλλά στις πολιτικές…
Ακόμα και αν Ερντογάν χάσει τις προσεχείς εκλογές, όποιος και αν τον διαδεχθεί, ο τουρκικός αναθεωρητισμός θα είναι παρών και θα υπονομεύει την σταθερότητα στην περιοχή!
Η δήλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και βασικού αντιπάλου του Τούρκου Προέδρου, του Κεμάλ Κιλιντσάρογλου, που προέτρεψε τον Ερντογάν να καταλάβει Ελληνικά νησιά, πράγμα που αν το πράξει, θα σταθεί στο πλευρό του, δείχνει, ότι ο Τουρκικός αναθεωρητισμός είναι σύμφυτος με την εξωτερική πολιτική της Άγκυρας!
Η λύση στο γεωπολιτικό πρόβλημα, που δημιουργεί η Τουρκία, δεν θα δοθεί με την αλλαγή φρουράς στην ηγεσία της γείτονος! Είτε η αλλαγή γίνει στα πρόσωπα, είτε στα κόμματα, είτε και στα δύο!
Επί παντοκρατορίας Κεμαλιστών έγινε η εισβολή στην Κύπρο, όχι φονταμενταλιστών… Επί παντοκρατορίας Κεμαλιστών οργανώθηκαν σχέδια τύπου «βαριοπούλα», που προέβλεπαν ανατίναξη δύο τζαμιών στην Πόλη και κατάρριψη τουρκικού μαχητικού, υποτίθεται από την Ελλάδα στο Αιγαίο, όχι φονταμενταλιστών…… Επί παντοκρατορίας Κεμαλιστών έγινε το προγκρόμ διώξεων κατά του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, όχι φονταμενταλιστών…… Και τέλος, ο ίδιος ο Κεμάλ ήταν αυτός, που έκανε τις γενοκτονίες των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης, όχι κάποιος φονταμενταλιστής!
Σήμερα, στην Τουρκία, οι ηγέτες όλων των κομμάτων διαγκωνίζονται σε ανθελληνισμό και πατριδοκαπηλεία. Και πλειοδοτούν, ποιος θα αρπάξει με τη βία περισσότερα ελληνικά νησιά!
Μας εντυπωσιάζει σήμερα το γεγονός αυτό… Αλλά εκείνοι που γνωρίζουν ιστορία και μελετούν τους γείτονες μας, μόνο έκπληξη δεν προκαλεί το τουρκικό εθνικιστικό παραλήρημα.
Γιατί, για όσους έχουν μελετήσει την τουρκική ιστορία, γνωρίζουν, ότι ο τουρκικός αναθεωρητισμός είναι άρρηκτα δεμένος με τον τουρκικό μιλιταρισμό, που εφάρμοσαν οι Νεότουρκοι μετά την επικράτηση της επανάστασής τους. Το σοβινιστικό αυτό μείγμα έγινε ακόμα πιο εκρηκτικό, όταν οι Γερμανοί, που κατέκλυσαν τη χώρα στις αρχές του 20ου αιώνα, επέβαλαν στην τουρκική κοινωνία τις στρατοκρατικές αντιλήψεις, που επικρατούσαν στην πατρίδα τους. Και το χειρότερο; Μπόλιασαν τον τουρκικό εθνικισμό με φυλετικά χαρακτηριστικά!
Σε απλά ελληνικά: Η «γαλάζια πατρίδα» είναι αποτέλεσμα τουρκικού φυλετικού εθνικισμού, καθώς υποστηρίζει, ότι όλες οι περιοχές γύρω από την Τουρκία ανήκουν αποκλειστικά στους Τούρκους! Άσχετα με το ποιοι λαοί κατοικούν, ποια γλώσσα μιλάνε και σε ποια θρησκεία πιστεύουν.
Αυτή, εξ’ άλλου, είναι και η βάση του «τουρκικού εθνικού όρκου». Της διαβόητης διακήρυξης των έξι σημείων, που ψήφισε η τελευταία Βουλή των Οθωμανών, στις αρχές του 1920.
Oυσιαστικά, με τον όρκο αυτό, οι Τούρκοι υπόσχονταν, ότι στο μέλλον, θα έφερναν και πάλι τα σύνορα του Τουρκικού κράτους, εκεί που ήταν τα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και θα περιελάμβαναν, μεταξύ άλλων, τις περιοχές του Κιρκούκ, της Θεσσαλονίκης, του Χαλεπίου, της Μοσούλης, κ.α.
Στην Τουρκία σήμερα, και μέσα στις τάξεις των φονταμενταλιστών, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν, ότι, ίσως ήρθε η ώρα ο «εθνικός όρκος» να γίνει πράξη!
Πραγματικά, με όλα τα παραπάνω, είναι να απορεί κάποιος με το σκεπτικό εκείνων, που ακόμα πιστεύουν, ότι η πολιτική κατευνασμού θα λύσει τα προβλήματά μας με την Τουρκία.
Αν παρατηρήσουμε, χάρτες με τις τουρκικές διεκδικήσεις από το παρελθόν μέχρι τους σημερινούς της «γαλάζιας πατρίδας» θα καταλάβουμε, ότι, από καιρού εις καιρό, οι Τούρκοι όλο και περισσότερο αυξάνουν τις απαιτήσεις τους. Το ίδιο συμβαίνει και στην πολύπαθη Κύπρο. Ο «Αττίλας» ξεκίνησε, δήθεν για την προστασία της τουρκικής μειονότητας, εξελίχθηκε σε κατοχή και σήμερα η Τουρκία δεν κουβεντιάζει πλέον τίποτα άλλο, από την δημιουργία δύο διαφορετικών κρατών.
Μακροπρόθεσμος διακαής στόχος της Τουρκίας, «Ερντογανικής» ή «Κεμαλικής» -καμμία σημασία δεν έχει- είναι η Κύπρος να γίνει προτεκτοράτο και Ελλάδα να φινλανδοποιηθεί!
Αν όλα τα παραπάνω σας μοιάζουν με «θέατρο του παραλόγου», έχετε δίκιο… Είναι, στην κυριολεξία «θέατρο του παραλόγου»!
Οι οπαδοί του κατευνασμού θυμίζουν τον Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν, δύο από τα βασικά πρόσωπα στο έργο του Μπέκετ, «Περιμένοντας τον Γκοντό».
Ο Βλαντιμίρ κι ο Εστραγκόν συναντιόνται σε μια ερημική τοποθεσία και περιμένουν έναν άγνωστο μυστηριώδη άνδρα, με το όνομα Γκοντό. Ο Μπέκετ παρουσιάζει τους δύο ήρωές του ως αδρανείς και ανίκανους να δράσουν, για να λύσουν τα προβλήματά τους. Η ζωή τους -όπως περιγράφεται από τον συγγραφέα- ξεκινάει από το τίποτα και τους οδηγεί στο πουθενά! Βέβαια ο Γκοντό δεν εμφανίζεται ποτέ…
Δεν μου έρχονται στο μυαλό άλλοι θεατρικοί ήρωες, που να θυμίζουν ακριβέστερα τους οπαδούς του κατευνασμού!
Ποιο είναι το άλλο πρότυπο; Αυτό με το οποίο περιέγραφε ο Θουκυδίδης τους Αθηναίους, την περίοδο που μεγαλούργησαν:
«Και παρά δύναμιν τολμηταί και παρά γνώμην κινδυνευταί και εν τοις δεινοίς ευέλπιδες», δηλαδή, οι Αθηναίοι είναι «τολμηροί, πέρα από τις δυνάμεις τους, ριψοκίνδυνοι εν γνώσει τους και αισιόδοξοι στις δυσκολίες»!
ΠΗΓΗ: Realnews