Οι διεθνείς συγκυρίες μετά την εκλογή Τραμπ, οι εσωτερικές εξελίξεις με την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας και η υπόθεση του Λαϊκού Μετώπου κυριάρχησαν στην ομιλία του προέδρου της Νέας Αριστεράς Αλέξη Χαρίτση κατά την ομιλία του στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος.
Ο κ. Χαρίτσης εκτίμησε ότι με την εκλογή Τραμπ «μπαίνουμε οριστικά σε μια νέα εποχή της ανθρωπότητας. Με τους χειρότερους δυνατούς όρους». Πρόσθεσε ότι επρόκειτο για ένα «σύστημα εξουσίας που εμφανίζεται ως αντισυστημικό, ενώ προωθεί τα προκλητικά κέρδη της πιο σκληρής ολιγαρχικής ελίτ που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα».
Όσον αφορά την επιλογή του Κώστα Τασούλα από τη ΝΔ για την Προεδρία της Δημοκρατίας ανέφερε πως «είναι επιλογή ιδεολογικής σκλήρυνσης και αποκαλυπτική της αντίληψης της Δεξιάς για το κράτος και τους θεσμού
Όσον αφορά το Λαϊκό Μέτωπο, ο κ. Χαρίτσης ανέφερε μεταξύ άλλων πως δεν έχει προνομιακούς αποδέκτες. Όπως είπε, «είναι μια λάθος αντίληψη που υπαγορεύεται συχνά από τη δημοσιογραφική κουλτούρα και τη συνολική απουσία κουλτούρας διαλόγου μεταξύ των κομμάτων στην Ελλάδα. Δεν φτιάχνουμε Λαϊκό Μέτωπο με αυτούς που συμφωνούμε. Με αυτούς φτιάχνουμε κόμμα. Λαϊκό Μέτωπο συγκροτούμε με εκείνες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αναγνωρίζουν την ανάγκη του, δεν έχουν το άγχος της περιχαράκωσης και θέλουν να συζητήσουν προγραμματικά. Είναι μια ανοιχτή πρόσκληση. Για να το πω όπως το αισθάνομαι: στην ερώτηση ‘θα μιλούσατε με το Χ ή το Ψ κόμμα’ η απάντηση είναι ‘θα μιλήσουμε με όποιον ενδιαφέρεται να συνομιλήσει’. Τελεία».
Όσα είπε ο Αλέξης Χαρίτσης:
«Ο Τραμπ μάς κήρυξε τον πόλεμο.
Σύντροφοι και συντρόφισσες ξεκινώ από αυτό γιατί σήμερα πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε μια συζήτηση που απαντά σε συγκεκριμένα ερωτήματα και να δώσουμε συγκεκριμένες απαντήσεις. Απαντήσεις που αφορούν την τακτική της Νέας Αριστεράς το επόμενο χρονικό διάστημα, που όμως σχετίζονται με τη στρατηγική μας: τι θέλουμε να κάνουμε, ποιος είναι ο στόχος μας, ποιος είναι ο ρόλος μας στις νέες συνθήκες.
Και το πρώτο ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι απλό: το πιστεύουμε ότι ο Τραμπ μας κήρυξε τον πόλεμο ή απλά το λέμε ρητορικά;
Εγώ πιστεύω σε κάθε λέξη αυτής της πρότασης.
Μπαίνουμε οριστικά σε μια νέα εποχή της ανθρωπότητας.
Με τους χειρότερους δυνατούς όρους.
Η εκλογή Τραμπ, φανερώνει, από την πρώτη μέρα, ποιοι είναι αυτοί οι όροι: η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, η αποδέσμευση από τους στόχους της κλιματικής δικαιοσύνης, η πλήρης περιφρόνηση για το διεθνές δίκαιο, η επιστροφή στην εποχή του οικονομικού εθνικισμού, η προώθηση μιας αντιδραστικής ατζέντας που στρέφεται κατά των μεταναστών, των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, των γυναικών, των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.
Και πάνω από όλα, η κατάργηση κάθε φραγμού στην κερδοφορία του κεφαλαίου.
Η παρουσία του Τζεφ Μπέζος στην ορκωμοσία Τραμπ, η αναβάθμιση του Ίλον Μασκ σε ιδεολογικό γκουρού της νέας Μαύρης Διεθνούς, το διάγγελμα του Μαρκ Ζουκεμπεργκ, οι ιαχές ενθουσιασμού των πετρελαιάδων και των εμπόρων όπλων είναι η απόδειξη της μεγάλης ειρωνείας της εποχής μας.
Ένα σύστημα εξουσίας που εμφανίζεται ως αντισυστημικό, ενώ προωθεί τα προκλητικά κέρδη της πιο σκληρής ολιγαρχικής ελίτ που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα.
Ένας συνασπισμός αντιδραστικών που μιλάνε για σταθερότητα, ενώ μας οδηγούν στον όλεθρο.
Ένα μεταφασιστικό ιδεολογικό ρεύμα που επικαλείται την κοινή λογική, ενώ εκπροσωπεί τον πιο ακραία αντιεπιστημονικό ανορθολογισμό.
Το μήνυμα από τις ΗΠΑ φτάνει σε κάθε γωνιά της οικουμένης.
Το βλέπουμε με ιδιαίτερη ένταση στην Ευρώπη όπου τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν, όπου η οικονομία του πολέμου διεκδικεί τη θέση της νέας οικονομικής ορθοδοξίας, όπου παλιοί, νέοι και μεταλλαγμένοι φασίστες -για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- δεν απειλούν απλώς τη Δημοκρατία. Την καταλύουν.
Βρίσκονται σε κυβερνήσεις, αποσταθεροποιούν άλλες, καθορίζουν την ατζέντα της συζήτησης.
Βρέθηκα πριν από λίγες μέρες στο Βερολίνο για τη συνεδρίαση του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Όλα τα μάτια είναι στραμμένα στη Γερμανία: εκεί που οι φασίστες -με την προκλητική στήριξη του Μασκ- χτυπούν την πόρτα της εξουσίας στην πιο ισχυρή χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε μια χώρα που για ιστορικούς λόγους αυτό φάνταζε πιο αδιανόητο από οπουδήποτε αλλού! Εκεί βρισκόμαστε!
Και η Ευρώπη; Η Ευρώπη υποχωρεί.
Εγκαταλείπει τους στόχους της κλιματικής μετάβασης, αποκηρύσσει τη μάχη για την καταπολέμηση των ανισοτήτων, βρίσκεται εντέλει σε μια βαθιά υπαρξιακή κρίση. Ανάμεσα σε παλιές παραδόσεις που παρακμάζουν και νέες δυναμικές που τρομάζουν όποιον έχει ελάχιστη συνείδηση των προκλήσεων που μας περιβάλλουν.
Στην εποχή των πολυκρίσεων η Μαύρη Διεθνής εγγυάται μόνο ένα πράγμα: νέες κρίσεις που απειλούν το συλλογικό μέλλον της ανθρωπότητας.
Η επιτυχία της δείχνει ταυτόχρονα την ολική αποτυχία της παλιάς οικονομικής και πολιτικής ορθοδοξίας.
Του ακραίου κέντρου, της άνευρης σοσιαλδημοκρατίας, της γραφειοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης που σε κάθε κρίση -ήδη από την παγκόσμια οικονομική του 2008- κήρυσσαν και κηρύσσουν μια δήθεν συνετή στάση που μας οδηγεί όχι μόνο σε αδιέξοδα, αλλά σε έναν διαρκή εκφυλισμό του πολιτικού.
Το ζήσαμε με τις πολιτικές της λιτότητας και της κοινωνικής λεηλασίας.
Το είδαμε στην αδιέξοδη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης.
Το βλέπουμε στην εγκατάλειψη της δίκαιης κλιματικής μετάβασης.
Το νιώθουμε κάθε μέρα στην εγκληματική υποκρισία έναντι της γενοκτονίας στη Γάζα.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.
Ο θρίαμβος του τραμπισμού είναι η αντιδραστική απάντηση στο αδιέξοδο των κυρίαρχων πολιτικών κεντροδεξιάς και κεντροαριστερής κοπής που συνέκλιναν και συγκλίνουν στην υπεράσπιση ενός μοντέλου άδικου, αναποτελεσματικού και προκλητικά αδιάφορου έναντι της επιθυμίας και της ανάγκης των ανθρώπων για κάτι άλλο.
Αυτό το άλλο όμως που ήρθε είναι χειρότερο από αυτό που αφήνουμε πίσω μας.
Την άναρχη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση τη διαδέχεται ο οικονομικός εθνικισμός.
Την άδικη κλιματική μετάβαση τη διαδέχεται η στροφή στην νομοτελειακή καταστροφή του πλανήτη.
Το εξασθενημένο διεθνές δίκαιο το διαδέχεται η εμπέδωση του δίκαιου του ισχυρού.
Τα υπαρκτά προβλήματα της κοινωνικής ανισότητας τα διαδέχεται μια πολιτική που πιστεύει στην ανισότητα ως τη φυσική τάξη της ανθρωπότητας.
Το ρολόι του χρόνου δεν είναι 5 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα.
Πια είναι ένα λεπτό πριν τα μεσάνυχτα.
Για αυτό σύντροφοι και συντρόφισσες επιστρέφω στο αρχικό ερώτημα:
Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα σκοτεινή εποχή;
Πιστεύουμε ότι αυτές οι εξελίξεις μάς απειλούν;
Πιστεύουμε ότι η Αριστερά οφείλει, πρώτη από όλους, να σημάνει συναγερμό και να υψώσει φραγμό στον παγκόσμιο και ντόπιο μετα-φασισμό και να αναστρέψει την νομοτέλεια της καταστροφής;
Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε καλούμαστε να δράσουμε ανάλογα.
Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε πρέπει να σημάνουμε συναγερμό.
Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε η ευθύνη μας είναι τεράστια.
Εγώ απαντώ καταφατικά.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Θα μιλήσω -όπως κάνουμε και αυτό είναι μεγάλη κατάκτηση του εγχειρήματός μας- με απόλυτη ειλικρίνεια.
Βρισκόμαστε σε ένα ρευστό και μεταβαλλόμενο τοπίο.
Δείτε τι συμβαίνει στη χώρα μας.
Τα δεδομένα αλλάζουν ραγδαία.
Δείτε το παράδειγμα με την προεδρική εκλογή.
Έχουμε μια κυβέρνηση που βαρύνεται με τα μεγαλύτερα θεσμικά σκάνδαλα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Το σκάνδαλο των υποκλοπών και το σκάνδαλο της συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών.
Και σημειώνω εδώ ότι αύριο στις 12 θα είμαστε όλες και όλοι στην Πλατεία Συντάγματος για να ακουστεί δυνατά το σύνθημα που δονεί την ελληνική κοινωνία:
Δικαιοσύνη. Μια ολόκληρη χώρα ασφυκτιά – Δεν έχει οξυγόνο!
Οι ευθύνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι τεράστιες. Μια κυβέρνηση της απόλυτης θεσμικής καταρράκωσης. Μια κυβέρνηση βυθισμένη στην απαξίωση.
Και τι κάνει; Πώς απαντά στην κρίση της;
Επιθετικά.
Η επιλογή Τασούλα είναι επιλογή ιδεολογικής σκλήρυνσης και αποκαλυπτική της αντίληψης της Δεξιάς για το κράτος και τους θεσμούς του: όλα υπό τον έλεγχο του κόμματος. Της Νέας Δημοκρατίας.
Κανένα θεσμικό αντίβαρο.
Καμία δυνατότητα ελέγχου και κριτικής.
Κανένα πεδίο για την περίφημη συναίνεση.
Αυτό που συμβαίνει είναι μια βαθιά αντιδραστική τομή.
Ύφους, περιεχομένου και ουσίας.
Δείτε τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού.
Ο κ. Μητσοτάκης είναι πλέον και με τη βούλα ένας επίδοξος Τραμπ.
Με την αναφορά στα δύο βιολογικά φύλα και τη δαιμονοποίηση των δικαιωμάτων.
Με την ενσωμάτωση των αντιδραστικών θέσεων για τη μετανάστευση.
Και κυρίως, κυρίως αυτό, με την ενθουσιώδη προσχώρηση στην ατζέντα του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών για την πολεμική οικονομία.
Η Δεξιά πια δεν κρύβεται.
Δεν νοιώθει ότι έχει να απολογηθεί για κάτι.
Δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να καμουφλάρει την αντιδραστική και αντικοινωνική πρότασή της με κεντρώες και συναινετικές ευαισθησίες.
Ξετυλίγει το πολιτικό της σχέδιο με απόλυτη σαφήνεια.
Λεηλασία των δημόσιων οικονομικών και των ευρωπαϊκών πόρων.
Διανομή επιδομάτων και υπόθαλψη της φοροδιαφυγής.
Έλεγχος των θεσμών, των μίντια και της δικαιοσύνης.
Επίθεση στα δικαιώματα και στις ελευθερίες.
Άναρχο μοντέλο ανάπτυξης υπέρ των ολιγαρχών και σε βάρος των εργαζομένων.
Καθημερινή κυβερνητική αλαζονεία και καθημερινή ταπείνωση του πολίτη στη σχέση του με το κράτος-λάφυρο της Δεξιάς.
Δεν είναι μια δημοφιλής κυβέρνηση.
Αλλά είναι προς το παρόν κυρίαρχη.
Και ο λόγος είναι απλός.
Παίζει ακόμα μόνη της.
Γιατί απέναντί της δεν έχει μια δύναμη που να αντιπαραθέτει ένα συνολικό σχέδιο για την ανατροπή της πολιτικής της.
Έχει κόμματα που κάνουν προτάσεις σε επιμέρους θέματα που όμως δεν συγκροτούν σχέδιο ανυπακοής και κυρίως θετικής προοπτικής.
Έχει κόμματα που παραμυθιάζονται με τις παρωχημένες ιδέες ότι όλα κρίνονται στο «κέντρο» ή στη «μεσαία τάξη».
Έχει κόμματα που φοβούνται τη σύγκρουση και ομνύουν στη συναίνεση.
Έχει κόμματα που δεν εμπνέουν, που δεν συγκινούν, που δεν παράγουν πολιτική.
Έχει ένα ΠΑΣΟΚ που δεν ακολουθεί το δρόμο της ισπανικής σοσιαλδημοκρατίας με τη θαρραλέα στάση απέναντι στον φασίστα Μασκ και τα ριζοσπαστικά μέτρα για τη στέγη ή τα έμφυλα δικαιώματα.
Έχει έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν μιλά ξεκάθαρα, που μένει εγκλωβισμένος σε προσωπικές στρατηγικές, που αποπνέει καθεστωτικό παραγοντισμό και αμφιταλαντεύεται αν ανήκει στην αριστερά ή στην κεντροαριστερά.
Έχει ένα ΚΚΕ -και ένα μικρό ΚΚΕ, το ΜέΡΑ25- που κινούνται με όρους κομματικής περιχαράκωσης, που βλέπουν στην υπόλοιπη Αριστερά τον βασικό τους αντίπαλο, που δεν μιλούν για την ανάγκη ανασύνθεσης του χώρου μας.
Έχει προσωποπαγή κόμματα που ασκούν τη βολική αντιπολίτευση της εύκολης καταγγελίας από την οποία απουσιάζει η πρόταση για το μέλλον της χώρας.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Όλα αυτά τα ξέρουμε.
Πρέπει όμως να απαντήσουμε και σε κάτι που αφορά εμάς:
Γιατί η Νέα Αριστερά δεν έχει κάνει τη διαφορά;
Γιατί, ενώ εισπράττουμε την εκτίμηση για τις θέσεις μας και την αναγνώριση της δουλειάς μας, δεν έχουμε εκείνη τη δυναμική που θα έφερνε την Αριστερά στο προσκήνιο των εξελίξεων;
Θα σας πω κάτι που μου έκανε εντύπωση από την πρόσφατη περιοδεία μας στη Δυτική Μακεδονία.
Ήταν μια εξαιρετικά χρήσιμη εμπειρία.
Στη Δυτική Μακεδονία συμπυκνώνεται το αδιέξοδο της χώρας.
Ένα παλιό παραγωγικό μοντέλο διαλύεται. Χωριά και πόλεις ερημώνουν. Και η μόνη ανάπτυξη είναι ένα κερδοσκοπικό Ελντοράντο εξορύξεων και άναρχων ΑΠΕ στα χέρια εταιρειών που υπονομεύουν την αγροτική παραγωγή και περιθωριοποιούν τις τοπικές κοινωνίες.
Εμείς στη Δυτική Μακεδονία δεν πήγαμε για να τάξουμε αυτά που δεν γίνονται, ούτε πρέπει να γίνουν – δηλαδή την επιστροφή στην εποχή του Λιγνίτη.
Μιλήσαμε μια διαφορετική γλώσσα: για την αναγκαιότητα της ολοκληρωμένου μετασχηματισμού: περιβαλλοντικού, κοινωνικού και παραγωγικού. Μιλήσαμε για την ανάγκη χωροταξικού σχεδίου, για ενεργειακές κοινότητες στα χέρια των κατοίκων, για απόδοση των αποκατεστημένων λιγνιτωρυχείων στους αγρότες για καλλιέργεια, για προγράμματα προσέλκυσης παραγωγικών επενδύσεων στην περιοχή. Για στήριξη της εργασίας και για νέες ποιοτικές δουλειές.
Μιλήσαμε για δίκαιη κλιματική μετάβαση.
Την ενδυνάμωση εντέλει των ανθρώπων και των τοπικών κοινωνιών σε βάρος της ιδιωτικής κερδοσκοπίας και της Δεξιάς πολιτικής.
Και αυτό οι άνθρωποι το εκτίμησαν.
Και αυτοί που συμφώνησαν μαζί μας και αυτοί που διαφώνησαν μαζί μας.
Κυρίως αυτοί.
Θέλω όμως να σταθώ σε κάτι πολύ σημαντικό:
Ένας συνδικαλιστής της ΔΕΗ κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε κάτι απλό: «καλά μας τα λέτε, εγώ μπορεί και να συμφωνώ μαζί σας, αλλά εσείς μπορείτε να αλλάξετε τη ζωή μου;».
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Σκέφτομαι το εξής και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
Το αίτημα αυτού του ανθρώπου -να αλλάξει η ζωή του- συνδέεται με κάτι πολύ σημαντικό.
Την απαίτηση η Αριστερά να έχει τη δύναμη για χειροπιαστές αλλαγές στο σήμερα.
Και αυτόν τον κύκλο τον εγκαινίασε το 2015.
Σήμερα συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την 25η Ιανουαρίου του 2015.
Από εκείνη τη μέρα της άγριας, λυτρωτικής, χαράς για τη νίκη της Αριστεράς κόντρα σε ένα ολόκληρο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που θεωρούσε ότι η εξουσία τού ανήκει.
Δεν είναι εδώ η ώρα για μια συνολική επισκόπηση αυτής της εμπειρίας.
Κατέθεσα μερικές σκέψεις σε ένα άρθρο μου σήμερα στην Εφημερίδα των Συντακτών.
Αλλά θέλω να βάλω στο τραπέζι μία και μόνο παράμετρο:
Το 2015 έβαλε ψηλά τον πήχη για την Αριστερά.
Την αναβίβασε από δύναμη διαμαρτυρίας σε δύναμη αλλαγής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων στο πιο κεντρικό επίπεδο: της κυβέρνησης.
Και αυτό δεν ξεχνιέται.
Οι αριστεροί πολίτες, οι άνθρωποι που απέχουν από τις εκλογές, τα υπόγεια και φανερά ρεύματα αμφισβήτησης της Δεξιάς και της ακροδεξιάς δεν ενδιαφέρονται πια για το ποια Αριστερά, ποιο ιστορικό ρεύμα, ποιο κόμμα έχει δίκιο.
Θέλουν μια Αριστερά που μεταφέρει αυτό το δίκιο στην πραγματική ζωή.
Μια Αριστερά που δεν υποτάσσεται στους συσχετισμούς.
Μια Αριστερά που ανατρέπει τους συσχετισμούς.
Μια Αριστερά που δεν διακατέχεται από τη λογική ενός κυνικού κυβερνητισμού. Με αυτό τελειώσαμε οριστικά. Μια Αριστερά όμως που έχει την αυτοπεποίθηση και τη βούληση να αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων στο σήμερα.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Σε κάθε μας συνεδρίαση κοιτάω πίσω και βλέπω πόσο έχουν αλλάξει τα δεδομένα.
Πόσο διαφορετικό είναι το τοπίο από τη στιγμή της συγκρότησής μας, το ιδρυτικό μας συνέδριο, ακόμα και την τελευταία μας συνεδρίαση.
Σήμερα εδώ θέλω να καταθέσω τη γνώμη μου για το πώς θα προχωρήσουμε.
Και για να το πω αυτό θέλω να απαντήσω σε τρία ερωτήματα:
Ποιους θέλουμε να εκπροσωπήσουμε;
Τι θέλει να εκπροσωπήσει η Νέα Αριστερά;
Και τέλος πώς θα το κάνει αυτό;
Ποιους θέλουμε να εκπροσωπήσουμε;
Η δική μου απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει δύο σκέλη.
Ένα πολιτικό:
Θέλουμε να εκπροσωπήσουμε τον κόσμο της Αριστεράς που εδώ και χρόνια αισθάνεται απογοητευμένος και αυτή τη στιγμή κυριαρχεί στις τάξεις του η αποστράτευση και η ιδιώτευση. Οι Αριστεροί πολίτες είναι απαιτητικοί. Και για αυτό έχουν απαιτήσεις και από εμάς. Μας παρακολουθούν, μας εκτιμούν, αλλά δεν έχουμε πείσει για τις προθέσεις μας. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η αξιοπιστία και ο ριζοσπαστισμός δεν είναι να το λες. Είναι υπόθεση καθημερινής πράξης και πρακτικής.
Κυρίως όμως θέλουμε να εκπροσωπήσουμε κοινωνικές δυναμικές.
Όλοι κοιτάνε αυτούς που ψηφίζουν. Εμείς πρέπει να κοιτάξουμε προς το δύσκολο, αχαρτογράφητο, αλλά εντυπωσιακό ρεύμα των κοινωνικών δυναμικών που δεν εκφράζονται στην κάλπη. Εκεί βρίσκεται η νεολαία και κυρίως τα πιο ανήσυχα τμήματά της, εκεί βρίσκονται δυναμικά στρώματα που στη ζωή τους δημιουργούν υποδείγματα με προοδευτικό και ριζοσπαστικό περιεχόμενο, εκεί βρίσκονται εργαζόμενοι και εργαζόμενες που έχουν, δυστυχώς, -και εκεί είναι και η δική μας ευθύνη- πιστέψει ότι τελικά τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Στη ζωή τους. Προς το καλύτερο.
Κατά συνέπεια, πιστεύω ότι η Νέα Αριστερά πρέπει να εργαστεί σε αυτές τις δύο κατευθύνσεις. Σταθερή συνομιλία με τους αριστερούς πολίτες και ταυτόχρονα δουλειά μυρμηγκιού για να έρθουμε σε επαφή με εκείνους και εκείνες που σήμερα δηλώνουν ότι η πολιτική με τον τρόπο που την εννοούμε εμείς, δεν τους νοιάζει, δεν τους αφορά.
Ο τρόπος για γίνει αυτό συνδέεται με το δεύτερο ερώτημα:
Τι θέλει να εκπροσωπήσει η Νέα Αριστερά; Ποιες ιδέες, ποιες προτάσεις, ποιες προγραμματικές αιχμές;
Αφήνω στην άκρη αυτά για τα οποία εύκολα θα συμφωνήσουμε.
Το κρίσιμο εδώ είναι άλλο: η διαμόρφωση του πολιτικού μας στίγματος.
Η Νέα Αριστερά πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να είναι το κόμμα της μαχητικής αντιπολίτευσης που δεν θα δίνει μάχες χαρακωμάτων, αλλά θα σημάνει τη γενική αντεπίθεση της Αριστεράς. Στο προσκήνιο, όχι στα μετόπισθεν.
Και για αυτό υπάρχει μόνο ένας τρόπος: να αλλάξουμε την ατζέντα της συζήτησης.
Αυτό προϋποθέτει κοινωνική χαρτογράφηση, εξωστρέφεια, συνομιλία με αυτούς που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε- και να φέρουμε τη φωνή τους στο πρόγραμμα του κόμματός μας.
Αυτό περιγράφει μια άλλη μεθοδολογία κομματικής δουλειάς: agenda setting.
Όπως κάναμε με τα εξοπλιστικά και το φορολογικό στη συζήτηση του Προϋπολογισμού στη Βουλή.
Αυτό τέλος σημαίνει μια ξεκάθαρη τοποθέτηση για τις δυνατότητες αλλαγών στο σήμερα: όχι στη Δευτέρα Παρουσία, όχι όταν ωριμάσουν οι υπερώριμες συνθήκες. Εμείς πρέπει να δουλέψουμε για ένα πρόγραμμα σε αυτήν την κατεύθυνση. Για το σήμερα, δηλαδή την άμεση απάντηση στην πολιτική της Δεξιάς, αλλά και το αύριο: ποιοι είναι οι μεγάλοι μετασχηματισμοί που προτείνουμε στην ελληνική κοινωνία.
Πώς θα το κάνουμε αυτό;
Με την πρόταση του Λαϊκού Μετώπου.
Την πρόταση που διατυπώσαμε δημόσια ήδη από το καλοκαίρι και που αποτελεί και απόφαση του συνεδρίου μας.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Είναι λογικό να έχουμε στο μυαλό μας διαφορετικές προσεγγίσεις για το τι είναι το Λαϊκό Μέτωπο του 2025.
Και δηλώνω προκαταβολικά ότι δεν υπάρχει μια σωστή ή λάθος ερμηνεία.
Την ίδια στιγμή όμως πιστεύω ότι το Λαϊκό Μέτωπο είναι η σωστή απάντηση στο γενικό, κοινωνικό, ερώτημα «τι μπορεί να γίνει σήμερα;».
Θέλω να ξεκαθαρίσω το πώς το βλέπω εγώ.
Πρώτον: το Λαϊκό Μέτωπο δεν είναι κάτι στατικό. Είναι μια δυναμική διαδικασία. Με πολλές στροφές, πισωγυρίσματα, τακτικά ερωτήματα και αμφιβολίες. Εκπροσωπεί μια λογική ενότητας της Αριστεράς δομημένη πάνω στην αίσθηση του κατεπείγοντος και στην αναγκαιότητα ανατροπής ενός αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων. Για να το πω απλά: η υποψηφιότητα Ράμμου ήταν στη λογική του Λαϊκού Μετώπου. Ακυρώθηκε με ευθύνη ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν αναιρεί την αξία της. Το αντίθετο.
Δεύτερον: το Λαϊκό Μέτωπο δεν έχει προνομιακούς αποδέκτες. Είναι μια λάθος αντίληψη που υπαγορεύεται συχνά από την δημοσιογραφική κουλτούρα και την συνολική απουσία κουλτούρας διαλόγου μεταξύ των κομμάτων στην Ελλάδα. Δεν φτιάχνουμε Λαϊκό Μέτωπο με αυτούς που συμφωνούμε. Με αυτούς φτιάχνουμε κόμμα. Λαϊκό Μέτωπο συγκροτούμε με εκείνες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αναγνωρίζουν την ανάγκη του, δεν έχουν το άγχος της περιχαράκωσης και θέλουν να συζητήσουν προγραμματικά. Είναι μια ανοιχτή πρόσκληση. Για να το πω όπως το αισθάνομαι: στην ερώτηση «θα μιλούσατε με το Χ ή το Ψ κόμμα» η απάντηση είναι «θα μιλήσουμε με όποιον ενδιαφέρεται να συνομιλήσει». Τελεία.
Τρίτον: το Λαϊκό Μέτωπο δεν είναι «από τα πάνω» ή «από τα κάτω». Αυτό είναι ένα σχηματικό ψευτοδίλημμα. Λαϊκό Μέτωπο μόνο των πολιτικών κομμάτων είναι -ειδικά σε αυτήν την συνθήκη- κοινωνικά αδιάφορο. Για να είναι μια πρόταση που εμπνέει θα πρέπει να διαπερνά και τα δύο επίπεδα. Και η κοινωνική πίεση να μετατοπίζει κόμματα, να δημιουργεί ρήγματα, να προτάσσει το κύριο έναντι του δευτερεύοντος. Και την ίδια στιγμή η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου να οδηγεί σε σύγκρουση με την πολιτική της Δεξιάς και την εξουσία των κατεστημένων συμφερόντων στην καθημερινότητα: στους χώρους εργασίας, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στη διεκδίκηση των κοινών αγαθών, στη μάχη για τα δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες. Να είναι ένα μήνυμα ανυπακοής και επιθετικής διεκδίκησης που αλλάζει τις ζωές μας.
Τέταρτον: το Λαϊκό Μέτωπο απαιτεί ισχυρή Αριστερά. Και διαλεκτικά θα έλεγα ότι είναι και ο χώρος ενίσχυσης της Αριστεράς- ειδικά σήμερα. Χωρίς εμάς δεν γίνεται. Δεν γίνεται γιατί η Νέα Αριστερά είναι το κόμμα που ξεκάθαρα από το καλοκαίρι μιλά για το Λαϊκό Μέτωπο, είναι το κόμμα που κατέθεσε την πρώτη και μόνη μέχρι τώρα πρόταση για τις βασικές του αιχμές, είναι το κόμμα που μπορεί να εγγυηθεί ριζοσπαστικές θέσεις και επεξεργασίες που συγκρούονται με τα κατεστημένα συμφέροντα, τις συντηρητικές αδράνειες και τη συνεργασία Δεξιάς και Ακροδεξιάς στην Ευρώπη και στη χώρα μας.
Πέμπτον και πιο σημαντικό από όλα: το Λαϊκό Μέτωπο είναι υπόθεση περιεχομένου. Το τι θα πει, τι κοινωνικές δυνάμεις θα εκφράσει, τι λόγο θα εκφέρει είναι αυτό που καθορίζει την επιτυχία ή την αποτυχία του.
Δεν θέλουμε Λαϊκό Μέτωπο για μια άνευρη σούπα. Θέλουμε Λαϊκό Μέτωπο για να υπάρχει χειροπιαστή πρόταση απάντησης στη Δεξιά και στην Ακροδεξιά. Με προγραμματικές αιχμές, ριζοσπαστικές προτάσεις που προωθούν την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων. Το Λαϊκό Μέτωπο δεν είναι δύναμη διαμαρτυρίας. Είναι δύναμη ανατροπής.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Όλα τα παραπάνω έχουν ως προϋπόθεση μια πολύ σοβαρή οργανωτική δουλειά. Έχουν ως προϋπόθεση την αναβάθμιση της παρουσίας μας σε όλη τη χώρα και σε όλους τους κοινωνικούς χώρους. Με ενεργοποίηση όλων των δυνάμεών μας. Δεν αρκεί να έχουμε μια καλή ιδέα – πρέπει να δουλεύουμε σκληρά και για να την υλοποιήσουμε. Και αυτό αφορά όλες και όλους μας. Αλλιώς, κάθε προγραμματική πρωτοβουλία, κάθε πολιτική ενέργεια θα μένει κενό γράμμα.
Η εισήγηση του Πολιτικού Γραφείου κινείται ακριβώς σε αυτήν την κατεύθυνση. Να τη συζητήσουμε, αλλά κυρίως να φύγουμε από εδώ με σαφείς και προσδιορισμένες αποφάσεις. Για να φτάσει το μήνυμα της Νέας Αριστεράς παντού. Για να γίνουν οι οργανώσεις μας κύτταρα πολιτικής και πολιτιστικής δουλειάς και δημιουργίας. Για να είναι το κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς σημείο αναφοράς και έμπνευσης για τα πιο δυναμικά και ανήσυχα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Από τη συνεδρίαση αυτή πρέπει λοιπόν να φύγουμε με αποφάσεις.
Αποφάσεις συσπείρωσης και οργάνωσης των δυνάμεών μας.
Αποφάσεις που θα ενσωματώνουν τη δυναμική της αυριανής συγκέντρωσης στο Σύνταγμα.
Αποφάσεις που θα εκπέμπουν το μήνυμα ότι η Νέα Αριστερά είναι έτοιμη να μπει στη μεγάλη μάχη.
Αποφάσεις που θα λαμβάνουν υπόψη τους ότι μπορεί ο πολιτικός χρόνος να επιταχυνθεί απότομα.
Αποφάσεις, τέλος, που θα απαντάνε στον φίλο από τη Φλώρινα για το πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή του στο σήμερα».