Όσο οι «μικροί» (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος) στέναζαν με τη λιτότητα, για τους υπόλοιπους δεν έτρεχε τίποτα. Τώρα όμως που ξεσηκώθηκαν και άρχισαν να φωνάζουν και κάποιοι από τους υπόλοιπους, το πράγμα αλλάζει.
Στη Γαλλία γίνεται ένας χαμός, έχουν ξεσηκωθεί και, ιστορικά τουλάχιστον, εκεί δεν παίζουν.
Στην Ιταλία επίσης έχουν αγριέψει, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός σήκωσε παντιέρα.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο το «μένουμε» ή «φεύγουμε» παίζει οριακά.
Είναι κι εκείνη η δημοσκόπηση που έδειξε πως σχεδόν οι μισοί πολίτες επιθυμούν να γίνει δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας τους στην ΕΕ.
Με δυο λόγια, το Γερμανικό δόγμα της λιτότητας -όχι για τους Γερμανούς, αλλά για όλους τους άλλους- δεν πατάει καλά στα πόδια του, όπως λένε και στις ποδοσφαιρικές μεταδόσεις οι εκφωνητές.
Σιγά-σιγά όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι με αυτή την επιλογή τής λιτότητας, το μέλλον γίνεται ζοφερό και οι ελπίδες για καλύτερες ημέρες εξαφανίζονται.
Σιγά-σιγά όλο και περισσότεροι κατανοούν ότι χρειάζεται μια άλλη πολιτική, μια άλλη αντιμετώπιση της όποιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η οποία είναι ένα γεγονός και που όπως όλα δείχνουν έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά της.
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Η ΕΕ παραπαίει. Αν δεν αλλάξει, θα καταρρεύσει.
Ο μόνος δρόμος για την επιβίωσή της είναι η ριζική αλλαγή της και η συμφιλίωσή της με τη λογική.
Η ευημερία των αριθμών πρέπει να αντικατασταθεί με την ευημερία των ανθρώπων, δεν υπάρχει άλλη επιλογή.