Από τον Πέρη Χαλάτση
Οι λέξεις είναι τόσες φτωχές μπροστά στην πραγματικότητα. Ότι και αν πεις για την Ινδία, είναι λίγο. Όσες φωτογραφίες και αν τραβήξεις για να συνθέσεις μια εικόνα, είναι τίποτα μπροστά στο Γολγοθά αυτών των ανθρώπων, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Μόνο αν το ζήσεις από κοντά -έστω και επιφανειακά- με τον τρόπο που το έζησα, μπορείς να έχεις άποψη. Λέω επιφανειακά γιατί την ημέρα ζεις την αλήθεια και το βράδυ μπαίνεις στο «κλουβί» ενός καλού ξενοδοχείου και δεν αντιλαμβάνεσαι τη συνέχεια. Πως αυτοί οι άνθρωποι, κουλουριασμένοι σαν φίδια για να προφυλαχθούν από το κρύο και την υγρασία, κοιμούνται στους δρόμους παρέα με τα επίσης κουλουριασμένα σκυλιά που δεν έχουν κάνει ποτέ τους κανένα εμβόλιο.
Η καλύτερη λύση για να κυκλοφορήσεις στους δρόμους της αγοράς στο Παλιό Δελχί είναι τα... πόδια !
Άνθρωποι και ζώα συμβιώνουν. Χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον. Οι πιο τυχεροί στις επαρχιακές πόλεις ,μένουν σε καλύβες. Μπορεί σε ένα μικρό δωματιάκι να μένουν οκτώ και δέκα άνθρωποι, να κοιμούνται στο πάτωμα στρώνοντας μόνο μια κουρελού ,αλλά αισθάνονται άρχοντες μπροστά στους εκατοντάδες χιλιάδες άλλους άστεγους που δεν έχουν ούτε ένα κάλυμμα για να προστατευθούν.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να φθάσεις από την Αθήνα στο Δελχί. Ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος είναι να πάς στην Κωνσταντινούπολη και να φθάσεις από εκεί κατευθείαν στο Δελχί η να πάς μέσω του Άμπου Ντάμπι.
Η Κωνσταντινούπολη είναι μια ώρα και 15 λεπτά από την Αθήνα. Και από εκεί η πτήση είναι χωρίς ενδιάμεσο σταθμό. Όμως λόγω των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Κωνσταντινούπολη τα ταξιδιωτικά πρακτορεία την αποφεύγουν και προτιμούν τα Αραβικά Εμιράτα ως ενδιάμεσο σταθμό. Έτσι η μια πτήση από Αθήνα για Αμπου Ντάμπι είναι περίπου 5 ώρες και η επόμενη από Αμπου Ντάμπι για Δελχί άλλες τέσσερις ώρες και κάτι.
Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο, δεν χρειάζεται να κάνεις πάνω από δύο με τρία χιλιόμετρα για να καταλάβεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιον χώρο όχι γνώριμο στις ευρωπαϊκές προδιαγραφές.
Πιο απλά βρίσκεσαι στο απόλυτο χάος με τα αδιάκοπα -όλο το 24ωρο- κορναρίσματα, τα ατέλειωτα μποτιλιαρίσματα και τον απόλυτο σεβασμό στις αγελάδες που κάνουν τις βόλτες τους ανενόχλητες ακόμη και στις πιο κεντρικές λεωφόρους της πρωτεύουσας της Ινδίας.
Μπορεί το Δελχί η καλύτερα το Νέο Δελχί να είναι η πρωτεύουσα της Ινδίας όμως η μεγαλύτερη και πλουσιότερη χώρα είναι η Βομβάη. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή που έγινε το 2015 ο πληθυσμός της Ινδίας ήταν 1.210.750.000 κάτοικοι. Είναι η 2η χώρα στον κόσμο σε πληθυσμό.
Στην Ινδία οι περισσότεροι μιλάνε Χίντι η Μπενγκάλι. Επίσημα υπάρχουν 23 διάλεκτοι. Ανεπίσημα -όσο υπερβολικό και αν φαίνεται- υπάρχουν 1000 διάλεκτοι. Αν δύο μορφωμένοι Ινδοί από διαφορετικά σημεία της χώρας συναντηθούν στο εξωτερικό θα συνεννοηθούν όχι στη γλώσσα τους αλλά στα αγγλικά. Οι διάλεκτοι είναι τόσοι πολλοί που είναι αδύνατον να καταλάβει ο ένας τι λέει ο άλλος. Είναι σαν να μιλάει ο ένας ελληνικά και ο άλλος ρώσικα.
Την ιστορία της Ινδίας όλοι λίγο πολύ την ξέρετε για αυτό δεν θα επεκταθώ. Θα πω μόνο ότι η Ινδία υπήρξε κοιτίδα και σταυροδρόμι πολλών πολιτισμών και θρησκειών. Τον 18ο αιώνα υποτάχθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο και το 1947 απέκτησε την ανεξαρτησία της.
Μπορεί η φτώχεια να είναι το πιο έντονο κοινωνικό φαινόμενο, όμως η Ινδία είναι από τις πιο γοργά αναπτυσσόμενες οικονομίες. Το ποσοστό των πλουσίων είναι ένα μικρό ποσοστό. Το μεγαλύτερο ποσοστό είναι φτωχοί άνθρωποι που γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να υπάρχει κάποιος στόχος. Στις αγροτικές περιοχές ο μόνος στόχος είναι η εξασφάλιση τροφής και τίποτα άλλο. Προύχοντες θεωρούνται αυτοί που έχουν ένα μικρό κατάλυμα για να προστατεύονται από τους μουσώνες.
Στο Δελχί αλλά κυρίως στη Βομβάη συναντάς και πλούσιους Ινδούς. Με τα καλά τους αυτοκίνητα και τα αξιοπρεπέστατα διαμερίσματα. Δεν είναι υπερβολή όταν λέμε ότι η Ινδία είναι η χώρα των αντιθέσεων. Εκεί οι άνθρωποι συμβιώνουν με τα ζώα όπως οι πλούσιοι συμβιώνουν με τους φτωχούς.
Το σημαντικό είναι ότι κανένας δεν σε ενοχλεί όταν περπατάς ανάμεσα στους ρακένδυτους και πεινασμένους ανθρώπους. Κάποιοι ζητούν χρήματα αλλά αυτοί είναι οι επαγγελματίες ζητιάνοι που συναντάς ακόμη και στις πιο πολιτισμένες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Οι Ινδοί, όσο φτωχοί και αν είναι δεν ζητιανεύουν.
Μέσω του ταξιδιωτικού γραφείου TRAVEL EXODOS που συνεργάζεται με το VERSUS ξεκίνησα αυτό το μακρινό ταξίδι που πραγματικά σου αλλάζει τα δεδομένα σ αυτά που έχεις οριοθετήσει για την αξία της ζωής. Εκεί οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να έχουν στόχους. Δεν υπερβάλω. Αυτοί που διακρίνονται και εγκαταλείπουν τη χώρα τους για άλλες ηπείρους, έχουν το οικονομικό υπόβαθρο και για να σπουδάσουν αλλά και για να ξεφύγουν από αυτό που η μοίρα καθορίζει για τα εκατομμύρια συμπατριωτών τους.
Το Δελχί το χωρίζουμε σε δύο περιοχές . Στο Νέο Δελχί που η ζωή είναι κάπως πιο ανθρώπινη και στο παλαιό Δελχί, όπου εκεί πρέπει να έχεις γερά νεύρα για να αντέξεις τη βρώμα και τη δυστυχία. Ξέρω ότι θα κατηγορηθώ από αρκετούς. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Οι Ινδοί συντηρούνται κυρίως με ρύζι η με φακές.
Ζουν με ελάχιστα χρήματα και είναι ευχαριστημένοι. Ένας ταξιτζής «ρίκσο» ( είναι τα αντίστοιχα «τουκ τουκ» που συναντάς στην Ταϊλανδή) μας είπε ότι έχει έξι παιδιά. Το μήνα τον «βγάζει» για φαγητό και άλλα μικροέξοδα του σπιτιού με 5.300 ρουπίες , δηλαδή με 75 ευρώ.
Οι Ινδοί για να μετακινηθούν από τη μια πόλη στην άλλη χρησιμοποιούν ταλαιπωρημένα λεωφορεία η ακόμη πιο ταλαιπωρημένα μίνι μπας η τρένα. Όλα τα λεωφορεία έχουν σούστες για να αντέχουν τις κακοτεχνίες στους δρόμους. Αυτό σημαίνει ότι σου «σπάει» η μέση ακόμη και για μικρές αποστάσεις. Για να καλύψεις 60 χιλιόμετρα από τη μια πόλη στην άλλη μπορεί να κάνεις δύο η ακόμη και τρείς ώρες. Αφού και στην εθνική οδό που πληρώνεις διόδια, κυκλοφορούν , ποδήλατα, μηχανάκια με τρία η και τέσσερα άτομα και φυσικά αγελαδόμαξες.
Η πιο ακριβή πόλη στην Ινδία είναι η Βομβάη (Mumbai λέγεται σήμερα). Και αυτό γιατί οι περισσότερες πολυεθνικές ή οι μεγάλοι επιχειρηματίες μετέφεραν την έδρα τους στη Βομβάη. Είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο μετά την Αμερική που έχουν οι πολυεθνικές τις έδρες τους εκεί.
Πλούσιοι και φτωχοί κυκλοφορούν στο δρόμο χωρίς κανένα πρόβλημα. Εκεί δεν βλέπεις αγελάδες στους δρόμους. Το έχουν απαγορεύσει. Όμως έχει φοβερό μποτιλιάρισμα. Για να κάνουμε δέκα χιλιόμετρα το μεσημέρι, χρειασθήκαμε με το αυτοκίνητο δύο ώρες. Βλέπεις από τη μια πλευρά ουρανοξύστες και πανάκριβα ξενοδοχεία και από την άλλη παραγκουπόλεις.
Στις καλές περιοχές για να αγοράσεις ένα διαμέρισμα 80 τετραγωνικά χρειάζεσαι 400.000 έως 500.000 ευρώ. Η πιο ακριβή περιοχή είναι το παραλιακό κομμάτι της Βομβάης (πριν από χρόνια ήταν θάλασσα). Σήμερα το κομμάτι αυτό με τους ουρανοξύστες το ονομάζουν «κολιέ της βασίλισσας». Και αυτό γιατί το βράδυ όταν ανάβουν τα φώτα στο δρόμο, δείχνει σαν ένα μεγάλο κολιέ.