«Μετά τα σκάνδαλα η κυβέρνηση της ΝΔ άρχισε να δολοφονεί», (από ανακοίνωση της Ο.Λ.Μ.Ε. ελάχιστες ώρες μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλο.
Η «επανάσταση» αλλά και ο πολιτικός αμοραλισμός είναι σαν το γεφύρι της Άρτας. Ζητάνε αίμα. Όχι για να στεριώσουν αλλά για να κερδίσουν το λάφυρο της εξουσίας. Οι μεν όπως σε όλες τις θρησκείες, μεταφυσικές ή πολιτικές, έχουν ανάγκη από σύμβολα και «εικόνες» για να καταθέτουν τα προσκυνήματα και την πίστη τους. Οι δε θέλουν «σκάνδαλα» και «συνομωσίες» γιατί θεωρούν την εξουσία αυτοσκοπό ο οποίος αγιάζει τα μέσα.
Η δολοφονία του άτυχου έφηβου τον Δεκέμβριο του 2008 δεν ανήκε σε μια αλυσίδα αυταρχικών ενεργειών κάποιας αντιδημοκρατικής ή αυταρχικής εξουσίας. Δεν διεπράχθη σε περιβάλλον αστυνομικής ασυδοσίας και ανεξέλεγκτης βίας. Δεν ανήκε, κάτι τέτοιο δεν υπαινίχθη ποτέ και από κανέναν, σε ένα γενικότερο σχέδιο καταστολής των ελευθεριών του λαού και της νεολαίας. Από το άλλο μέρος ο άτυχος 15χρονος Αλέξης δεν ήταν κάποιος επώνυμος επαναστάτης (ευτυχώς) ώστε να χαρακτηρισθεί ως επικίνδυνος από σκοτεινούς κύκλους οι οποίοι θα επεδίωκαν την «εξολόθρευσή» του. Με άλλα λόγια, όσο και να το αναλύσει κάποιος, από την πλευρά της κυβέρνησης απουσίαζε εντελώς το «κίνητρο». Η δολοφονία. Το αντίθετο μάλιστα. Η κυβέρνηση κινδύνευε να ανατραπεί σε περίπτωση κλιμάκωσης που θα μπορούσε εύκολα να προκληθεί αν χυνόταν και νέο αίμα.
Αν κυβερνούσε ή Αριστερά τότε η δολοφονία θα ήταν μια «προβοκάτσια της αντίδρασης, ενδεχομένως και του διεθνούς ιμπεριαλισμού (εννοείται και των καπιταλιστών) για να εμποδίσει το προοδευτικό και δημοκρατικό έργο της κυβέρνησης». Αλλά είχε την ατυχία να κυβερνά μια φιλελεύθερη δημοκρατική κυβέρνηση.
Έτσι με την σαφή υποκίνηση όλου του «προοδευτικού – Αριστερού» συνονθυλεύματος (πλην Κ.Κ.Ε.) μαθητές, παιδιά και έφηβοι ξεχύθηκαν στους δρόμους αποτελώντας το καλύτερο κάλυμμα για τους μόνιμους ταραξίες και μπαχαλάκηδες, για ανεγκέφαλους πολιτικά αφιονισμένους οπαδούς της βίας, για κλεφτρόνια του κοινού ποινικού δικαίου και ενδεχομένως ανάμεσά τους να είχαν παρεισφρήσει και πράκτορες εθνικιστικών ονειρώξεων από αυτούς που ονειρεύονται «επανακαθορισμό των συνόρων».
Ποίοι είχαν λοιπόν κίνητρο για την διόγκωση και την επέκταση των επεισοδίων; Ποιοι θα ωφελούνταν από την ενδεχόμενη ανατροπή της κυβέρνησης; Ποιοι θα ωφελούνταν από μια ενδεχόμενη ακυβερνησία της χώρας; Ποιοι θα ωφελούνταν από την όξυνση και τον διχασμό που θα προκαλούσε στο λαό η μεγάλη κλιμάκωση της αναταραχής αν υπήρχαν νέα, και ίσως αυτή τη φορά όχι τυχαία θύματα;
Ερωτήματα απλά και απορίες αυτονόητες. Αλλά φαίνεται ότι ξεφεύγουν από τα όρια της «αριστερής ηθικής». Γι' αυτά δεν αναρωτήθηκαν τότε, γιατί απλά είδαν μια ευκαιρία και την άρπαξαν. Μια ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα καινούργιο «σύμβολο» μια νέα «εικόνα». Για να ρίχνουν τα παιδιά στους δρόμους. Σε επετειακές παρελάσεις. Εναντίον τίνος; Υπήρχε ή υπάρχει ανεξέλεγκτη αστυνομική βία; Γιατί κάθε λίγο και λιγάκι άλλα παρακολουθούμε στα Εξάρχεια και στα πέριξ. Εδώ και δεκαετίες. Και τα θύματα, προσχεδιασμένα και όχι τυχαία, δολοφονίες και όχι φόνοι, της επαναστατικής βίας (17 Νοέμβρη κ.λπ.) είναι πολλαπλάσια. Τι ήταν ο Μπακογιάννης; Λακές των καπιταλιστών; Τι ήταν ο Αξαρλιάν; Παράπλευρη απώλεια; Σε ποιον πόλεμο; Ποιών και με ποια νομιμοποίηση; Αυτούς ποιος τους θυμάται; Και ποιος τολμά να διοργανώσει γι' αυτούς «επετειακές» παρελάσεις;
Αφελείς ερωτήσεις; Ίσως, αν απευθύνονται σε ιδιοτελείς ή φανατικούς. Γιατί οι ιδιοτελείς δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτε αν αυτό εξυπηρετεί το προσωπικό τους συμφέρον. Από την άλλη πλευρά οι φανατικοί δεν καταλαβαίνουν τίποτα εγκιβωτισμένοι στα τείχη της ιδεοληψίας τους αφού τελικά ο φανατισμός είναι ο υπερθετικός βαθμός της βλακείας (βλακεία-ηλιθιότητα-φανατισμός).