Η ολοκλήρωση της επίσημης επίσκεψης του Τούρκου Υπουργού Άμυνας και πρώην Γενικού Επιτελάρχη των Ενόπλων Δυνάμεων της πατρίδας του, Στρατηγού ε.α. Χαλουσί Ακάρ, στο Ηνωμένο Βασίλειο, μας «αποκάλυψε» κάτι που ήδη οι παροικούντες την περιοχή μας γνωρίζαμε καλά.
Ότι δηλαδή η επίσκεψη αυτή πραγματοποιήθηκε ουσιαστικώς προκειμένου οι μεν Τούρκοι να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον του για το μαχητικό EF-2000 Typhoon/Eurofighter της τετραεθνούς ευρωπαϊκής κοινοπραξίας των Βρετανίας, Γερμανίας, Ιταλίας και Ισπανίας, του οποίου ηγείται η πρώτη, οι δε Βρετανοί να έχουν μίας πρώτης τάξης ευκαιρία να το παρουσιάσουν επίσης επίσημα και σε αυτό το υψηλό επίπεδο επίσης για πρώτη φορά.
Τις προθέσεις αυτές αμφοτέρων των πλευρών, τις είχαμε εκθέσει σε χθεσινό μας σχόλιο κατά την πρώτη ημέρα της επίσημης επίσκεψης του Τούρκου Υπουργού και της υπέρ του δέοντος θερμή υποδοχή που του έγινε από πλευράς του Βρετανού ομολόγου του Μπεν Ουάλλας!
Και «πριν αλέκτορα φωνείσαι», κατά τη δεύτερη ημέρα της επίσημης επίσκεψής του στη Βρετανία, οι δύο υπουργοί μετέβησαν με ελικόπτερο στην Αεροπορική Βάση της ΡΑΦ στο Κόνινγκσμπυ (RAF Coningsby) στο Λίνκολνσιρ, μια από τις πιο σημαντικές αεροπορικές βάσεις της χώρας, καθώς αποτελεί την «κοιτίδα» των βρετανικών μαχητικών EF-2000 Typhoon και μάλιστα της τελευταίας έκδοσης του αεροσκάφους της FGR.4.
Στο Κόνινγκσμπυ λοιπόν εδρεύουν και επιχειρούν τρεις πλήρως επιχειρησιακές Μοίρες της ΡΑΦ, η 3η, η 11η και η 12η, η 29η Μοίρα Αρχικής εκπαίδευσης στον τύπο (29 OCU) και η 41η Μοίρα Επιχειρησιακής Εκπαίδευσης στον τύπο (41 OEU), ενώ τα τελευταία χρόνια εκεί εδρεύει η η Μονάδα Αμέσου Αεροπορικής Επεμβάσεως της Βρετανικής Αεροπορίας, που αποτελείται από μαχητικά και ιπτάμενο και τεχνικό προσωπικό και των τριών επιχειρησιακών πολεμικών Μοιρών της Πτέρυγας, που είναι έτοιμα να απογειωθούν και να κατευθυνθούν σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου διαταχθούν και διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις εντός 24 ωρών από τη λήψη της σχετικής διαταγής.
Επομένως, ακόμα και ένας μη ειδικός μπορεί αμέσως να αντιληφθεί ότι μάλλον τυχαίο δεν ήταν – και ΔΕΝ ήταν – ότι από όλες τις μονάδες των τριών Κλάδων των Βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων, ο Τούρκος ΥΠΑΜ με το υψηλού επιπέδου στρατιωτικό παρελθόν του, επισκέφθηκε ΜΟΝΟ τη συγκεκριμένη αεροπορική βάση, που όπως είδαμε αποτελεί την «καρδιά» των μαχητικών Typhoon, σε όλα τα επίπεδα, αρχικής και επιχειρησιακής εκπαίδευσης, καθώς και επιχειρήσεων.
Δεν ξέρουμε αν ποτέ η Τουρκία αποκτήσει τελικά μαχητικά EF-2000 Typhoon ή απλά είναι ένα ακόμα διαπραγματευτικό της κόλπο, στις σκληρές διαπραγματεύσεις που κάνει σε όλα τα επίπεδα (ΝΑΤΟ – ΕΕ κλπ).
Αυτό που πρέπει να ξέρουμε από τώρα, εξετάζοντας το «the worst case scenario” (το χειρότερο σενάριο), δηλαδή την απόκτηση τέτοιων μαχητικών εντός της παρούσας δεκαετίας, είναι τα μαχητικά αυτά σε σύγκριση με τα Rafale F3R και τα F-16V (=Viper) της Πολεμικής Αεροπορίας και ποιο υπερέχει του άλλου και σε ποιον τομέα.
Κατ’αρχάς το EF-2000 δεν αποτελεί ένα νέο αεροσκάφος καθώς – θυμίζουμε – ότι επί κυβερνήσεως Κ.Σημίτη, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, υπάρχει σχετική απόφαση ΚΥΣΕΑ για την απόκτηση 60 Eurofighter για την κάλυψη των επιχειρησιακών αναγκών της Π.Α., που έχει ουσιαστικώς ακυρωθεί, έχοντας παραμείνει ανενεργή για δεκαετίες.
Η τελευταία έκδοση του EF-2000 FGR.4 Typhoon της ΡΑΦ, είναι ικανό και πιστοποιημένο σε πολεμικές επιχειρήσεις, τόσο σε αποστολές αέρος (αναχαίτιση, αεροπορική υπεροχή κλπ) όσο και αποστολές εδάφους, δηλαδή προσβολής στόχων στο έδαφος, χρησιμοποιώντας πλήθος οπλικών συστημάτων. Σε σχέση με τα νέα δικά μας μαχητικά, ιδίως με τα Rafale, αξίζει να επισημανθεί ότι τα βρετανικά μπορούν να χρησιμοποιήσουν και αυτά τόσο το βλήμα αέρος-αέρος Meteor, όσο και το βλήμα πλεύσης (cruise) αέρος – εδάφους Storm Shandow, που αποτελεί τη βρετανική έκδοση του «δικού μας» γαλλικού SCALP-NG, ενώ φέρει και ραντάρ τεχνολογίας AESA (Captor-E AESA), όπως και τα δικά μας Rafale και F-16V. Επίσης αναλόγως της αποστολής του μπορεί να φέρει και δύο σύμμορφες δεξαμενές καυσίμων επί της ατράκτου του αεροσκάφους, των 1500 λίτρων καυσίμου η κάθε μία, γεγονός που αυξάνει σημαντικά την ακτίνα δράσεώς του. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειωθεί ότι η τουρκική Αεροπορία διαθέτει και αεροσκάφη εναέριου ανεφοδιασμού με καύσιμα, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό.
Συμπερασματικά. Μολονότι το EF-2000 πέρασε πολλές και σημαντικές «παιδικές αρρώστιες» που καθυστέρησαν σημαντικά το όλο πρόγραμμα, γιαυτό άλλωστε η Ελλάδα δεν το απόκτησε ποτέ, εντούτοις η τελευταία του έκδοση της ΡΑΦ είναι πολύ καλή και αποτελεσματική αποτελώντας ουσιαστικά ένα «νέο» μαχητικό, τελείως διαφορετικό από την αρχική σχεδίασή του. Διαθέτει τα ίδια βασικά οπλικά συστήματα που έχουν και τα ελληνικά μαχητικά Rafale και F-16V, αλλά τυχόν απόκτησή τους από την Τουρκία δεν θα επιφέρει ουσιαστικές αλλαγές στην τρέχουσα επιχειρησιακή κατάσταση, καθώς η Τουρκία ποτέ δεν διέθετε και ούτε πρόκειται φυσικά να διαθέτει ποτέ, ένα απαράμιλλο «όπλο», ένα σημαντικό αστάθμητο παράγοντα.
Τους Έλληνες πιλότους. Πιλότους οι οποίοι και σήμερα, που έχουν αριθμητική υπεροχή οι γείτονες τους «δέρνουν στ’ αυτιά» στις καθημερινές αερομαχίες, έστω και αριθμητικά λιγότεροι. Και σε κάθε περίπτωση ακόμα και αν τα αγοράσουν αύριο (λέμε τώρα) τα μαχητικά, οι Τούρκοι δεν πρόκειται να τα παραλάβουν προτού περάσει μία πενταετία τουλάχιστον, γιατί κατασκευάζονται από ευρωπαϊκή κοινοπραξία, στην οποία εκτός από τη Βρετανία που τώρα είναι εκτός ΕΕ, συμμετέχουν οι Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία, που ανήκουν στην ΕΕ, όπως και η Ελλάδα και η Κύπρος και ΕΚΕΙ, σε αυτό το πεδίο δηλαδή, αναμένεται να δοθούν πολλές, ουσιαστικές και δυνατές (διπλωματικές) μάχες για να ακυρωθεί η παραγγελία ή σε κάθε περίπτωση να καθυστερήσει όσο περισσότερο γίνεται.
Κάτι αντίστοιχο με τα όσα γίνονται στις ΗΠΑ για να μην πάρει η Τουρκία τα F-16 και τα F-35. Επομένως μπορεί ο Άκαρ να είδε και να του παρουσίασαν οι Βρετανοί τα EF-2000 Typhoon, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα τα δει να πετούν και από το Μπαλίκεσιρ της πατρίδας του!
«Ιχνηλάτης»