Για να μην (αντι)γράψουμε τις συνηθισμένες βιογραφίες, ας πούμε απλώς κάτι ελάχιστο για τον Γιώργο Σεφέρη, ας μεταφέρουμε το σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας Επιστημών όταν αποφάσισε να του απονείμει το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963: "το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από ένα βαθύ αίσθημα για το ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες".
Ο Σεφέρης πέθανε τα ξημερώματα της 20 Σεπτεμβρίου 1971 στον Ευαγγελισμό από μετεγχειρητικές επιπλοκές. Η κηδεία του θα γίνει ουσιαστικά μια αντιδικτατορική εκδήλωση. Στη νεκρώσιμη πομπή προς το Α' Νεκροταφείο, μπροστά στην Πύλη του Αδριανού, το πλήθος σταματά την κυκλοφορία και αρχίζει να τραγουδά το απαγορευμένο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους Σεφέρη "Άρνηση" (Στο περιγιάλι το κρυφό, όπως είναι πιο γνωστό).
Στις 23 Σεπτεμβρίου, δημοσιεύεται στην εφημερίδα Το Βήμα, το τελευταίο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη Επί Ασπαλάθων, που έγραψε στις 31 Μαρτίου 1971 και αποτελεί μία ακόμη καταγγελία κατά της δικτατορίας.
Δύο χρόνια πριν είχε σπάσει την σιωπή του και στηλίτευσε τη χούντα με την περίφημη δήλωσή του στο ραδιόφωνο του BBC. «Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά» τόνισε μεταξύ άλλων.