Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας με συνεχή οκταετή θητεία (1996-2004), κατά τη διάρκεια της οποίας διογκώθηκε η κακοδιαχείριση και διαφθορά και μέσω αυτής προετοιμάστηκε το έδαφος για την ένταξή μας στην κόλαση των ευρωμνημονίων. Επί εποχής Σημίτη, ο βασικότερος θεσμικός του συνεργάτης, στην πραγματικότητα το δεξί του χέρι, μόνιμος επικεφαλής στα κορυφαία υπουργεία Οικονομίας και Άμυνας και προαλειφόμενος για διάδοχός του, ήταν ο προφυλακισμένος σήμερα για κακοδιαχείριση Γιάννος Παπαντωνίου.
Στην εποχή της πρωθυπουργίας του κ. Σημίτη, η διαφθορά κυλούσε ορμητική στην αυλή και στα περίχωρά του και αυτό του το επεσήμαναν έντιμα στελέχη του κυβερνώντος τότε κόμματος, όπως και εγώ προσωπικά. Σε ιδιωτική συνάντησή μας στο Μέγαρο Μαξίμου το 1998, με την ιδιότητα του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ της Β’ περιφέρειας Αθήνας με 65.000 ψήφους στις εκλογές του 1996, του επισήμανα εμφατικά το πρόβλημα της διαφθοράς και του πρότεινα τη δημιουργία θεσμών και ελέγχων για την πάταξή της.
Έγινε έξαλλος μαζί μου και ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να ωρύεται.
«Να πας στον Εισαγγελέα» μου φώναξε κατακόκκινος από οργή. Αντέδρασα και βρεθήκαμε σε διαδικασία σοβαρών αντεγκλήσεων. Τότε μπήκε μέσα η γραμματέας και ο φρουρός του για να μας ηρεμήσουν. Από τότε και μετά αρνήθηκα να έχω οποιαδήποτε προσωπική συνάντηση μαζί του.
Τις απόψεις μου για τη διαφθορά και τη διαπλοκή, χωρίς αναφορά στην προσωπική μου σύγκρουση με τον πρωθυπουργό, τις παρουσίασα σε συνεδριάσεις της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ.
Στο Mega Channel μου πήρε συνέντευξη ο Δημήτρης Καμπουράκης στην εκπομπή του «Πικρή σοκολάτα» και απολύθηκε αμέσως μετά, με κατάργηση και της εκπομπής του. Συνέντευξή μου στον Ant1 για το ίδιο θέμα, κόπηκε στον αέρα και ο δημοσιογράφος που μου έπαιρνε τη συνέντευξη χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο!
Άρθρα μου με θέμα τη διαφθορά, δημοσιεύθηκαν μόνο σε αντιπολιτευόμενες εφημερίδες.
Τα κυβερνητικά «παπαγαλάκια» είχαν πάρει τότε εντολή να γράφουν ότι αυτά τα λέω γιατί ο κ. Σημίτης δεν με έκανε υπουργό. Αστειότητες. Όποιος επιδιώκει πάση θυσία να γίνει υπουργός, δεν λέει τέτοια ενοχλητικά στον αρχηγό του, από τον οποίο εξαρτάται η υπουργοποίησή του.
Το βασικό ερώτημα που παραμένει είναι αν ο κ. Σημίτης ως πρωθυπουργός, γνώριζε και σε ποιο βαθμό για το πάρτι. Αν δεν γνώριζε, του αξίζει βραβείο ανοησίας και όχι μόνο. Αλλά ο κ. Σημίτης μόνο ανόητος δεν είναι.
Το σκάνδαλο και η «ευρωκόλαση»
Ο κύριος «καταλληλότερος», όπως τον αποκαλούσαν οι συστημικοί σφυγμομέτρες της κοινής γνώμης και τα ΜΜΕ που τον υποστήριζαν, είναι σε μεγάλο βαθμό υπόλογος για τη σημερινή καταστροφή της χώρας μας.
Με το σκάνδαλο της φούσκας του χρηματιστηρίου οδήγησε σε φτωχοποίηση εκατοντάδες επιχειρηματίες και πολίτες που ακολούθησαν τις σχετικές προτροπές του για τοποθέτηση των οικονομιών τους στην τότε οδό Σοφοκλέους. Η «ισχυρή Ελλάδα» και ο «εκσυγχρονισμός» που προπαγάνδιζε, αποδείχτηκαν στην πραγματικότητα το ακριβώς αντίθετο, με τον πλέον τραγικό τρόπο.
Προστατευόμενος των Γερμανών και του κατεστημένου, μεθόδευσε χωρίς να προηγηθεί δημοψήφισμα, όπως ορίζει το Σύνταγμα, την ένταξή μας στο ευρώ με τη χρυσή «φιλενάδα» του την Goldman Sachs. Έτσι άνοιξε τις πύλες της κόλασης.
Με την ίδια «φιλενάδα» διόγκωσε το χρέος κατά δεκάδες δισ. ευρώ με χρηματιστηριακά κλεπτοκρατικά κόλπα και ειδικότερα με swaps, με τα οποία μας χρέωσε αμέσως με την είσοδό μας με πολλά δισ. πλασματικών χρεών.
Ο κρυψίνους, απόμακρος, “εκσυγχρονιστής” Κώστας Σημίτης, στη διάρκεια της πολύχρονης θητείας του, εγκατέλειψε την ελληνική εγχώρια παραγωγή, συρρίκνωσε τη γεωργία, την κτηνοτροφία και βιομηχανία και δεν χτίστηκε ούτε ένα μεγάλο εργοστάσιο.
Ευνόησε σκανδαλωδώς τους εισαγωγείς, πενταπλασίασε το κόστος των δημόσιων έργων, παραφούσκωσε το δημόσιο και τους Δήμους με μαζικούς διορισμούς αέργων υπαλλήλων, τίναξε στον αέρα το κόστος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης με τη γιγάντωση ιδιωτικών κυκλωμάτων.
Δυναμίτισε την κοινωνική ασφάλιση με την παραχώρηση υπέρμετρων δικαιωμάτων σε ομάδες πίεσης, όπως η μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στους εκατοντάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς του δημοσίου από τα 60 στα 58 χρόνια, καθώς και στους στρατιωτικούς, στους οποίους έδινε και επιπλέον βαθμούς κατά την αποστράτευσή τους.
Διόγκωσε τον παρασιτισμό, χάιδεψε επιχειρηματίες-παράσιτα, μεσάζοντες-κομπραδόρους και αργυρώνητους δημοσιογράφους, προώθησε τη διαπλοκή την υπόγεια συναλλαγή, με έμφαση στα δημόσια έργα, τα ΜΜΕ και τον αθλητισμό. Πλούσιος ο ίδιος, με σπίτια και βίλες, έκανε τους πλούσιους πλουσιότερους και προοπτικά τους φτωχούς φτωχότερους.
Greek statistics και Siemens
Αυτός, ένας υποτίθεται σοσιαλιστής, στήριξε και στηρίχθηκε στην πλουτοκρατία, την οποία ελάχιστα φορολόγησε.
Δημιούργησε τα Greek Statistics, υπονόμευσε την οικονομία της χώρας με τη διόγκωση και παράλυση του κράτους, με παραχωρήσεις σε παράκεντρα εξουσίας.
Οργάνωσε τους εξοργιστικά πολυέξοδους φαραωνικούς Ολυμπιακούς Αγώνες που στοίχισαν πολύ περισσότερο από αυτούς της Κίνας με πληθυσμό 1,3 δισ. άτομα.
Εκεί έγινε ένα μεγάλο πάρτι, αφού όλα σχεδόν τα έργα δόθηκαν την τελευταία στιγμή με τεράστιες υπερκοστολογήσεις. Η παρέμβαση του εισαγγελέα για κακοδιαχείριση στα ολυμπιακά έργα χάθηκε στο διάστημα, αφού το πέπλο προστασίας του κ. Σημίτη έχει πολλούς συνυπόλογους.
Η Siemens με τον φυγόδικο στη Γερμανία Χριστοφοράκο και η Intracom του Σωκράτη Κόκκαλη περίπου μονοπώλησαν τις κρατικές προμήθειες, όπως και ημέτεροι μεγαλοεργολάβοι με επικεφαλής το υπόδικο σήμερα συγκρότημα του κ. Μπόμπολα. Οργίασαν οι μεσάζοντες σε υπερτιμολογήσεις εξοπλιστικών προγραμμάτων και ειδικότερα για παραγγελίες υποβρυχίων που γέρνουν από τη Γερμανία, η οποία ήταν και η προνομιούχα προστάτιδα και φίλη χώρα του τότε πρωθυπουργού.
Ο κ. Σημίτης διόρισε υπουργούς και κρατικούς λειτουργούς, που ακουμπούσαν σε παράκεντρα εξουσίας και διαπλοκής, με κορυφαίο τον αξιότιμο κ. Ιωάννη Στουρνάρα που γονάτισε την Εμπορική Τράπεζα, στην οποία ήταν επικεφαλής. Η πάγια απάντησή του σε καταγγελίες διαφθοράς ήταν το γνωστό μοτίβο «να τα πεις στον εισαγγελέα».
Όταν ο εισαγγελέας του χτύπησε την πόρτα, τον κατήγγειλε ως κινούμενο από πολιτικές σκοπιμότητες.
Το ίδιο έκανε και η κ. Γεννηματά του ΚΙΝΑΛ – όχι του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ο κ. Σημίτης φρόντισε να κατεδαφίσει, εκδικούμενος τον Ανδρέα Παπανδρέου. Σε τελευταία ανακοίνωσή του το ΚΙΝΑΛ, αντιπαρέρχεται τις ευθύνες Σημίτη, με το λογοπαίγνιο ότι η κακοδιαχείριση δεν είναι συλλογική υπόθεση! Επί οκτώ ολόκληρα χρόνια ο κ. Γιάννος Παπαντωνίου έκανε αυτά που έκανε και ο πρωθυπουργός που τον εμπιστευόταν σε κορυφαία πόστα δεν ήξερε τίποτα.
Πολυαγαπημένος του κατεστημένου
Τα υπουργεία Πολιτισμού και Παιδείας ήταν προνομιακά πεδία του συγκροτήματος Λαμπράκη, το Υπουργείο Δημοσίων Έργων του συγκροτήματος Μπόμπολα και οι προμήθειες του ΟΤΕ και άλλων έργων σύγχρονης τεχνολογίας προνόμιο του συγκροτήματος Κόκκαλη. Επέλεξε τους αρεστούς και όχι τους αρίστους, έγινε φίλος με ομάδες συμφερόντων, κομπραδόρους επιχειρηματίες, μεσάζοντες, επίορκους συνδικαλιστές, πλιατσικολόγους εκδότες, αργυρώνητους δημοσιογράφους και κάθε είδους παράσιτα.
Ευνόησε εμμέσως τη διαφθορά και τον παρασιτισμό του κοινωνικού συνόλου, με τον άκοπο πλουτισμό. Έτσι φθάσαμε στο δόγμα Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε». Καθιέρωσε την ατιμωρησία, σε βαθμό όπου καταδικασμένος δάσκαλος για παιδεραστία, μετά τη λήξη της φυλάκισής του, να επιστρέφει στο σχολείο για να διδάξει! Ο κ. Σημίτης παρέδωσε τον Οτσαλάν, επέτρεψε τα Ίμια να γκριζαριστούν από τους Τούρκους και είπε και ευχαριστώ στους Αμερικανούς. Επί εποχής του, η Ελλάδα πρωτοστάτησε στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, μιας παραδοσιακά φίλης χώρας.
Υπήρξε πολυαγαπημένος του κατεστημένου και των εξωνημένων κονδυλοφόρων που πολλοί ακόμα και σήμερα, αν και λιγότερο από χθες, τον καλομεταχειρίζονται. Ποτέ στην ιστορία της χώρας, πρωθυπουργός της δεν έχει σχεδόν «αγιοποιηθεί» από ΜΜΕ που δανειοδοτήθηκαν εξοργιστικώς προνομιακά. Και όμως, ο λαός δεν τον πολυσυμπάθησε. Έρευνες της κοινής γνώμης για την υστεροφημία τέως πρωθυπουργών τον κατατάσσουν τελευταίο στη σχετική λίστα δημοφιλίας.
Παρ’ όλη τη μαζική επιχείρηση-αγιαστούρα, ο «καθώς πρέπει» κ. Σημίτης θα μείνει στην ιστορία ως ο «αρχιερέας της διαπλοκής», ο κύριος υπόλογος για την είσοδο στην «ευρωκόλαση», η οποία κατέληξε στη γερμανική «νεοκατοχή» μέσω των μνημονίων. Αυτά και πολλά άλλα είναι τα «έργα και αι ημέραι» του κ. Σημίτη, με τον οποίο «ούτε κυβερνήσαμε μαζί ούτε τα φάγαμε μαζί».
Τα λέγαμε και τότε
Μέσα στο ΠΑΣΟΚ όπως σε όλα τα κόμματα, υπήρχαν και υπάρχουν έντιμες φωνές. Πολλοί από εμάς γεννηθήκαμε και παραμείναμε για ένα διάστημα μέσα στον πολιτικό αυτό χώρο, με τον οποίο παλαιότερα ονειρευτήκαμε το χτίσιμο μιας καλύτερης Ελλάδας, για να ελέγχουμε και να περισώσουμε ό,τι και όσα μπορούσαμε. Όσοι σήμερα μας λένε «γιατί δεν τα λέγατε τότε», είναι κακώς πληροφορημένοι, ή έχουν ασθενική μνήμη. Τα λέγαμε και τότε με μεγάλο πολιτικό και προσωπικό κόστος.
Τα λέγαμε για τη διαφθορά, την κακοδιαχείριση, για τη διαπλοκή, για τις αντιλαϊκές πολιτικές, για τη φούσκα του χρηματιστηρίου, για την υποχωρητικότητα απέναντι στην Τουρκία, για την παράδοση του Οτσαλάν, για τα Ίμια. Όμως, το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Οι διάφοροι αργυρώνητοι δημοσιογράφοι δεν πείθουν ότι «μαζί τα φάγαμε». Η επιτυχία, η νίκη, όπως και η αποτυχία, η λαμογιά, η ήττα έχουν ονοματεπώνυμο που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας. Η θεία Μαρίκα με τη σύνταξη των 500 ευρώ δεν έχει ευθύνη για όλα αυτά. Ούτε και όλο ΠΑΣΟΚ της εποχής εκείνης και κυρίως της παλαιότερης.
Η κακοδιαχείριση Σημίτη
Κλείνοντας, χρειάζεται να γίνει μια σημαντική διευκρίνιση. Η κακοδιαχείριση και οι αλόγιστες σπατάλες της εποχής Σημίτη ή και όποιες παλαιότερες, αν και πολύ μικρότερων διαστάσεων, δεν είναι η αιτία. Είναι το σύμπτωμα της σημερινής ελληνικής τραγωδίας μέσα στη δίνη των ευρωμνημονίων. Ακόμα και όταν προστεθεί το σύνολο των λαθροεισπράξεων κάτω από το τραπέζι, οι επιλεγόμενες «μίζες» στην περίοδο Σημίτη, πριν και μετά από αυτή, αν και απόλυτα κατακριτέες, δεν δικαιολογούν τα κολοσσιαία χρέη που μας βαρύνουν σήμερα.
Τα ποσά αυτά απέχουν χαοτικά από το σημερινό κολοσσιαίο χρέος των 340 δισ. ή 178% του ΑΕΠ, που αυξάνεται κατά 12-15 δισ. ευρώ ετησίως τα τελευταία χρόνια. Αν επιπλέον προστεθούν τα 52 δισ. από το κούρεμα του PSI του 2012 που έγινε κυρίως μέσα από ελληνικά ομόλογα, το σύνολο των χρεών σήμερα ανέρχεται κοντά στα 390-400 δισ.
Όταν μπήκαμε στο ευρώ το 2002, μετά από 170 χρόνια ύπαρξης του σύγχρονου ελληνικού κράτους, τα χρέη μας ανέρχονταν σε 158 δισ. Στη διάρκεια των 16 μόνο χρόνων της ευρωκατοχής, τα χρέη αυξήθηκα κατά περίπου 250 δισ. Επί πλέον, τα εσωτερικά χρέη των ιδιωτών προς τις εφορίες, τα ταμεία και τις τράπεζες, ξεπερνούν σήμερα τα 240 δισ., δηλαδή το 120% του ΑΕΠ. Αν αυτά τα εσωτερικά χρέη προστεθούν στα εξωτερικά χρέη των 340 δισ., τότε το σύνολο ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 580 δισ, δηλαδή στο 310% του ΑΕΠ, χωρίς να συνυπολογιστούν τα επιπλέον 52 δισ. του κουρέματος του PSI.
Τέτοια βουνά χρεών είναι αδύνατο να σωρεύτηκαν από κακοδιαχείριση και μίζες. Ίσως να οφείλονται σε τεχνητές-λογιστικές επιβαρύνσεις της χώρας μας μέσα στην Ευρωζώνη. Αλίμονο! Πολύ δύσκολο μπορεί να εξαϋλωθούν τέτοια κολοσσιαία ποσά, ακόμα και αν κάποιοι τα πετάνε σε χαρτονομίσματα των δέκα ευρώ από ένα παράθυρο επί σειρά ετών! Στην πραγματικότητα, η απαράδεκτη σπατάλη και κακοδιαχείριση της εποχής Σημίτη ήταν το χαλί, πάνω στο οποίο προετοιμάστηκε και επιτεύχθηκε η νέα γερμανική κατοχή μέσα στο ευρωμνημόνιο.
Αντί για βίαιη στρατιωτική κατοχή, μας επιβλήθηκε μια βελούδινη αλλά ποιο αποτελεσματική οικονομική κατοχή, μέσα από τον έλεγχο του νομίσματος, των τραπεζών και των κεντρικών ΜΜΕ. Και αυτό αποτελεί το μέγιστο έγκλημα του κ. Σημίτη, του Γιάννου και των άλλων «παιδιών».
Σε άλλη χώρα, όπως έγινε στην Ισλανδία και αλλού, ο κ. Σημίτης θα είχε παραπεμφθεί σε Ειδικό Δικαστήριο.
* Ο κ. Θόδωρος Κατσανέβας είναι ομότιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Πειραιά. Έχει διατελέσει διοικητής του ΙΚΑ και του ΟΑΕΔ, καθώς και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Θόδωρου Κατσανέβα δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα slpress.gr