«Ξυπνάνε εφιαλτικές μνήμες από τη συγκεκριμένη συνεργασία. Τολμώ να πω πως δεν είναι ό,τι χειρότερο έχω ζήσει στο θέατρο, αλλά ό,τι χειρότερο έχω ζήσει στη ζωή μου».
Με αυτά τα λόγια ο Χρήστος Συριώτης περιγράφει στην «» την «εφιαλτική» συνεργασία που είχε με τον Πέτρο Φιλιππίδη το 2011 στην «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, όταν έδινε γενναία μάχη με τον καρκίνο, προχωρώντας μάλιστα και σε επίσημη καταγγελία κατά του ηθοποιού (μιας και ο πρωταγωνιστής της TV και του θεάτρου γνώριζε τα πάντα για την υγεία του).
Ο Χρήστος Συριώτης, γιος του σπουδαίου ηθοποιού Θόδωρου Συριώτη, έχει αφιερώσει τη ζωή του στην τέχνη και στο θέατρο. Πραγματικός μαχητής της ζωής, περιγράφει την «κόλαση» που πέρασε αντιμετωπίζοντας τον καρκίνο, με τον αγιο Εφραίμ να του σώζει τη ζωή, όπως μας εξομολογείται. Ο αγαπημένος ηθοποιός, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μικρές Αλεπούδες», σε μια συνέντευξη «ποταμό» μιλάει για όλους και για όλα.
Πώς θυμάστε τα παιδικά σας χρόνια;
Μαγικά, όμορφα χρόνια! Ανέμελα! Η μητέρα μου, αριστοκράτισσα Αιγυπτιώτισσα, μεγαλωμένη στην Αλεξάνδρεια, αδελφική φίλη της Φλέρυς Νταντωνάκη, και ο πατέρας της -ο παππούς μου- φίλος ή καλύτερα «αδελφός» του Βασίλη Λογοθετίδη. Ολοι οι θίασοι που επισκέπτονταν τότε την Αλεξάνδρεια στα μεγάλα στούντιο που υπήρχαν εκεί έμεναν, έτρωγαν, έπιναν και πάνω από όλα γλεντούσαν στο σπίτι της μητέρας μου. Ο πατέρας μου, ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου, κάθε καλοκαίρι έκανε πρόβες στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Τότε δεν υπήρχε ακόμη το ωράριο εργασίας. Ξεκινούσαν οι πρόβες στο κοίλον το απόγευμα και τελείωναν την άλλη μέρα το πρωί, μόλις ανέτελλε ο ήλιος. Τα πρώτα χρόνια η μητέρα μου μας τύλιγε με κουβέρτες και μας κοίμιζε, εμένα και την αδελφή μου, στις κερκίδες του θεάτρου. Λίγα χρόνια αργότερα πήραμε ένα τροχόσπιτο και μέναμε στο κάμπινγκ της Επιδαύρου. Γνώριζα μάλιστα και τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές, αφού τα πρωινά κάναμε μπάνιο μαζί ή τρώγαμε παρέα τα μεσημέρια. Ο Αλέξης Μινωτής, η Κάκια Παναγιώτου, η Μελίνα, ο Τσαρούχης, η Μαρία Χορς, ο Θεόδωρος Μορίδης, που κάθε πρωί μας έφερνε τα χταπόδια που είχε ψαρέψει, και τόσοι άλλοι. Ολοι μιλούσαν συνέχεια για τέχνη, για θέατρο. Ακουγα… έβλεπα… και δεν χόρταινα.
Τι έχετε αποκομίσει από τον πατέρα σας;
Ο πατέρας μου είναι ο ήρωάς μου. Οχι μόνο γιατί είναι ηθοποιός -και για μένα, αν θέλετε τη γνώμη μου, σπουδαίος, τη «σαρώνει» τη σκηνή με το ταλέντο του και την ενέργειά του-, αλλά κυρίως γιατί κατάφερε μέσα σε αυτό το τόσο δύσκολο επάγγελμα, σε δύσκολα χρόνια, να μας μεγαλώσει με ήθος και αρχές, δίχως να μας λείψει τίποτα.
Ηταν αυστηρός κριτής στα πρώτα σας βήματα;
Στα πρώτα μου βήματα όχι, καθόλου. Βέβαια, προσπάθησε επίμονα, με νύχια και με δόντια, να με αποτρέψει να ασχοληθώ με την υποκριτική. Μου μιλούσε συνεχώς για τις δυσκολίες και τα προβλήματα της δουλειάς του ηθοποιού. Δίκιο είχε! Οταν ολοκλήρωσα πια τις σπουδές μου στην υποκριτική, με συμβούλευε και με βοηθούσε. Ακόμη και σήμερα έχει την έγνοια μου. Μου τηλεφωνεί κάθε βράδυ να με ρωτήσει πώς πήγε η πρόβα.
Ποιος ο λόγος που τα τελευταία χρόνια δεν σας βλέπουμε τηλεοπτικά;
Δεν έχω κάνει πολλή τηλεόραση. Ελάχιστα και μικρά πράγματα σε σχέση με το θέατρο. Δεν την κυνήγησα κι εγώ, να σας πω την αλήθεια. Μου είχε γίνει στο παρελθόν μια πρόταση για έναν βασικό ρόλο σε μια κωμική σειρά, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος, γιατί είχε «ζουμί» τόσο το σενάριο όσο και ο ρόλος, αλλά έκλεισε τότε το Mega και η σειρά δεν έγινε ποτέ. Δεν σας κρύβω πως θέλω πολύ να κάνω κάποιον τηλεοπτικό ρόλο, ειδικά σε κωμωδία. Δεν ξέρω, ίσως οι τηλεοπτικοί σκηνοθέτες να πιστεύουν πως δεν κάνω για την τηλεόραση. Μπορεί και να έχουν δίκιο. Μακάρι να υπάρξει κάτι ωραίο και να μου το προτείνουν.
Με δύναμη ψυχής έχετε μιλήσει για τη γενναία μάχη που δώσατε με τον καρκίνο, βγαίνοντας νικητής. Σήμερα πώς βλέπετε και αντιμετωπίζετε τη ζωή μετά την περιπέτειά σας;
Η ζωή μας είναι ένα παιχνίδι, με αρχή, μέση και τέλος. Ας πάψουμε να αναζητούμε ποιο είναι το νόημα της ζωής μας κι ας της δώσουμε εμείς το νόημα. Εδωσα νόημα στη ζωή μου, στη μετά καρκίνον ζωή μου, γιατί σταμάτησα να μαραζώνω για το αν θα έχω ή όχι δουλειά. Στην προ καρκίνου ζωή μου «καίγονταν τα σωθικά μου» στη σκέψη της πιθανής ανεργίας. Εδωσα νόημα στη ζωή μου, στη μετά καρκίνον ζωή μου, γιατί έπαψε να με νοιάζει τι πρέπει να κάνω, πώς πρέπει να το κάνω και τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Στην προ καρκίνου ζωή μου το «φαίνεσθαι» είχε μεγαλύτερη σημασία από το «είναι». Βλέπετε, οι «ρωγμές» είναι χρήσιμες στη ζωή. Πολύ χρήσιμες. Κάπως έτσι αποκωδικοποίησα εγώ τη «ρωγμή» του καρκίνου μου. Είδα το ποτήρι μισογεμάτο, όχι μισοάδειο.
Εχετε πει σε συνέντευξή σας ότι βρήκατε δύναμη στην πίστη σας στον άγιο Εφραίμ. Πώς σας βοήθησε ο άγιος;
Με έσωσαν η πίστη, η επιστήμη και η γιατρός μου, η σπουδαία επιστήμονας ογκολόγος Αντιγόνη Παπαχαραλάμπους. Χωρίς αυτή τη γυναίκα, δίχως την επιμονή της, την αγάπη της για τους ανθρώπους και τη δουλειά της δεν θα ζούσα σήμερα. Δεν προέρχομαι από θρησκευόμενη οικογένεια. Η σχέση μου με την εκκλησία ήταν μόνο κάθε Πάσχα, τη Μεγάλη Παρασκευή και την Ανάσταση. Για κάποιο λόγο, που ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω, λίγο καιρό πριν αρχίσει η περιπέτεια της υγείας μου βρέθηκα στο μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη. Οδηγούσα μόνος στη λεωφόρο Μαραθώνος, είδα την ταμπέλα που οδηγούσε στη μονή και έστριψα προς τα εκεί. Μπήκα μέσα και από τότε, χωρίς και πάλι να μπορώ να δώσω κάποια εξήγηση, νιώθω την ανάγκη να πηγαίνω συχνά εκεί. Σ’ αυτό το μέρος ηρεμεί η ψυχή μου. Οσοι δεν το έχετε κάνει, σας προτρέπω να το πράξετε, ακόμη και αν δεν πιστεύετε. Θα με θυμηθείτε! Εκτοτε είδα πολλές φορές τον άγιο στον ύπνο μου. Η αύρα του και η πίστη μου σε αυτόν έγιναν πολύτιμο στήριγμα στην κόλαση των χημειοθεραπειών μου. Η πίστη μου χτίστηκε με δουλειά εσωτερική και αγώνα. Αλλά και ο άγιος με ώθησε στη γιατρό μου, υποδεικνύοντάς μου τη σωτηρία στην επιστήμη. Τα λέω αυτά και τα τονίζω, διότι υπάρχουν άνθρωποι που την πίστη τους την περιορίζουν στο «κουτί» της θρησκοληψίας, ρισκάροντας πολλές φορές άδικα ακόμη και τη ζωή τους.
Εχετε συνεργαστεί με τον Πέτρο Φιλιππίδη, όταν μάλιστα είχατε καρκίνο. Σας στήριξε στο πρόβλημα υγείας σας; Περιμένατε αυτές τις αποκαλύψεις για τον ηθοποιό;
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σας απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Ξυπνάνε εφιαλτικές μνήμες από τη συγκεκριμένη συνεργασία. Τολμώ να πω πως δεν είναι ό,τι χειρότερο έχω ζήσει στο θέατρο, αλλά ό,τι χειρότερο έχω ζήσει στη ζωή μου. Πονάει το στομάχι μου, η ψυχή μου. Ηταν λάθος μου που πίστεψα πως η παραμονή μου στο καλοκαιρινό σχήμα της περιοδείας εκείνης θα βοηθούσε την καταρρακωμένη ψυχολογία μου. Επρεπε να είχα σταματήσει και να είχα αποχωρήσει όταν έμαθα για το σοβαρό πρόβλημα υγείας μου με τον καρκίνο και όταν έκανα το πρώτο χειρουργείο κατά τη διάρκεια των προβών. Πίστεψα όμως πως η παραμονή μου στις πρόβες θα μου έκανε καλό στην ψυχή. Και έπειτα, σκεφτόμουν ως επαγγελματίας ηθοποιός. «Στρατιώτης οφείλω να είμαι στη δουλειά μου, ό,τι και αν μου συμβαίνει» είπα. Πού να ‘ξερα όμως αυτά που θα ζούσα, αυτά που θα ζούσαμε εκείνο το φριχτό καλοκαίρι; Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν πίστευα πως σε μια επαγγελματική συνθήκη θα βιώναμε μια κόλαση εξευτελισμών της ύπαρξης και του επαγγέλματός μας. Ντροπή, πόνος και θλίψη!
Μου είναι αδιανόητο, ακόμη και σήμερα που έχουν ακουστεί όλα αυτά, να σκεφτώ πώς ένας άνθρωπος που θέλει να ονομάζεται καλλιτέχνης και μάλιστα θεωρεί τον εαυτό του υπερταλαντούχο ασκεί σε τέτοιο βαθμό τη βία της εξουσίας. Επαρση, οίηση, αλαζονεία και ένα συνεχές εξουσιαστικό «εγώ». Και, να σας πω την αλήθεια, δεν με νοιάζει για μένα, αλλά θεώρησα χρέος μου να μιλήσω για κάποιον συνάδελφο που πόνεσε τότε πολύ και σήμερα δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Ετσι, εδώ και αρκετό καιρό από τότε που ξέσπασε το #ΜeΤoo, έχουμε κάνει μαζικά ορισμένοι συνάδελφοι μια καταγγελία στο ΣΕΗ. Το οφείλαμε στη μνήμη του. Συγχωρήστε με, μα δεν θέλω να σας πω κάτι παραπάνω για αυτό. Εχουμε απευθυνθεί για τα δέοντα στα αρμόδια όργανα και αν ποτέ με καλέσει η Δικαιοσύνη, θα καταθέσω. Δεν σας κρύβω πως μιλώντας για όλα αυτά σκέφτομαι πολύ και τον Δημήτρη, τον γιο του Πέτρου Φιλιππίδη. Στενοχωριέμαι που ακούγονται όλα αυτά για τον πατέρα του και συναισθάνομαι την όποια απόγνωσή του. Ας με συγχωρήσει. Ο ίδιος δεν φταίει σε κάτι.
Κλείνοντας, θα ήθελα να μιλήσουμε για την πετυχημένη παράσταση όπου πρωταγωνιστείτε, «Μικρές Αλεπούδες», στο studio Μαυρομιχάλη.
Πρόκειται για ένα υπέροχο έργο, σκηνοθετημένο από τον Κωστή Καπελώνη με μια σπάνια αισθητική προσέγγιση. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Ανδρέα Σαραντόπουλου το απογειώνουν. Είναι ένα έργο φτιαγμένο με αγάπη και μεράκι, ένα έργο από αυτά που εγώ προσωπικά αποκαλώ «χειροποίητα». Υπέροχοι συνεργάτες, συνάδελφοι ηθοποιοί και φίλοι, τους οποίους θαυμάζω και νιώθω περήφανος που παίζω δίπλα τους, δίπλα στην ιστορία και στο ταλέντο τους: Γιώργος Κροντήρης, Δέσποινα Πόγκα, Μαρία Μακρή, Βέρα Χατζηιακώβου, Πέτρος Πέτρου, Πάρις Σκαρτσολιάς, Εύη Τσάφου. Περήφανος! Οι «Μικρές Αλεπούδες», λοιπόν, είναι ένα ρεαλιστικό δράμα. Αφορά σε μια οικογένεια που κατασπαράζεται γιατί ταυτίζει την ευτυχία με το κυνήγι του χρήματος. Φιλαργυρία, έλλειψη αξιών, δίψα για εξουσία, μέχρι και φόνος! Ο Οσκαρ Χάμπαρντ, ο ρόλος που υποδύομαι στο έργο αυτό, χτυπάει βίαια και εξευτελίζει τη σύζυγό του, ωθεί τον γιο του στην παρανομία και για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του θα σκότωνε ακόμη και τα ίδια του τα αδέλφια. Εργο-γροθιά, με ένα καθρέφτισμα της σύγχρονης κοινωνίας μας, της τόσο αδυσώπητης.