Ο άνανδρος τορπιλισμός του ευδρόμου «ΕΛΛΗ» στο λιμάνι της Τήνου, ανήμερα του μεγάλου θρησκευτικού εορτασμού της Μεγαλόχαρης, από τους Ιταλούς, ήταν ένα από καιρό αναμενόμενο έγκλημα, καθώς οι τελευταίοι είχαν ξεκινήσει από το καλοκαίρι του 1940 τις προκλήσεις τους εναντίον της Ελλάδος στο πλαίσιο της σχετικής αποφάσεως του Φασίστα Δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι να επιτεθεί στη χώρας μας.
Έτσι λοιπόν από την αρχή του καλοκαιριού του 1940 ξεκινούν οι κάθε είδους ιταλικές προκλήσεις σε βάρος της χώρας μας με τη μορφή των αεροπορικών επιθέσεων εναντίον των πλοίων «ΩΡΙΩΝ», «ΥΔΡΑ», «ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ» και «ΒΑΣ.ΟΛΓΑ», κατηγορία για τη δολοφονία του Αλβανού ληστή Νταούτ Χότζα και άλλα μικρότερης σημασίας και εντάσεως μεθοριακά επεισόδια.
Στις 15 Αυγούστου 1940, το ελαφρύ καταδρομικό («εύδρομον») «ΕΛΛΗ», με κυβερνήτη τον Πλοίαρχο Άγγελο Χατζόπουλο ΒΝ, ναυλοχούσε στην Τήνο, προκειμένου να συμμετάσχει στο θρησκευτικό εορτασμό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η οποία ήταν (και είναι) η Προστάτις των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Στις 08:25 ενώ το πλοίο είναι αγκυροβολημένο με μεγάλο σημαιοστολισμόέξω από τον κυματοθραύστη του λιμανιού και στο κατάστρωμά του το ναυτικό άγημα αποδόσεως τιμών, ετοιμαζόταν να επιβιβαστεί στις λέμβους για να εξέλθει στην προκυμαία, ισχυρότατη δόνηση, προερχόμενη από τορπίλλη, το συνταράσσει ολόκληρο.
Το πλοίο έχει χτυπηθεί στο μέσον της δεξιάς του πλευράς, στο ύψος του λεβητοστασίου, κιαι είχε προκληθεί ρήγμα. Ακολούθησε έκρηξη, ενώ ξεσπά και πυρκαγιά, με αποτέλεσμα όλων αυτών, εντός συντόμου χρόνου, το σκάφος να πάρει κλήση περίπου 15 μοιρών εξαιτίας της εισροής υδάτων.
Παρά τις συντονισμένες προσπάθειες του κυβερνήτου και των μελών του πληρώματός του, ο κυβερνήτης του σκάφους Πλοίαρχος Χατζόπουλος, 75 λεπτά μετά το κτύπημα του σκάφδους του από την «άγνωστη» ως τότε προελεύσεως τορπίλλη, δίδει την εντολή της εγκαταλείψεως του πλοίου του, το οποίο βυθίζεται.
Δύο ακόμα τορπίλλες, οι οποίες εκτοξεύτηκαν από το «άγνωστο» ως τότε υποβρύχιο δεν θα βρουν το στόχο τους και θα κτυπήσουν τον λιμενοβραχίονα του λιμανιού της Τήνου.
Οι απώλειες του «ΕΛΛΗ» ανέρχονται σε 9 νεκρούς, από το προσωπικό των μηχανών, που ήταν την ώρα της προσβολής σε υπηρεσία στο λεβιτοστάσιο και 27 τραυματίες. Επίσης είχαμε και μία γυναίκα, πολίτη, νεκρή, από καρδιακή προσβολή, καθώς και μερικοί τραυματίες από τα θραύσματα.
Η τότε ελληνική κυβέρνηση του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, απολύτως ψύχραιμη, αποφεύγει να κατονομάσει τους υπεύθυνους αν και τους εγνώριζε από τα πρώτα 24ωρα μετά το συμβάν, και δίνει εντολή να συνεχιστούν κανονικώς οι εκδηλώσεις στο νησί.
Από τις έρευνες που άρχισαν ΑΜΕΣΩΣ μετά το συμβάν, ανασύρονται από τον βυθό και από τα ριζά του χτυπημένου λιμενοβραχίονα, τα θραύσματα της τορπίλλης, που έχουν πάνω τους ιταλικές επιγραφές και τον σειριακό αριθμό των τορπιλών. Με όλα αυτά τα στοιχεία προκύπτει αδιαμφισβήτητα και η προέλευση του υποβρυχίου. Ιταλική.
Αργότερα, έγινε γνωστό και το όνομα του υποβρυχίου που ήταν το ιταλικό «DELFINO», το οποίο έχει επιτεθεί με διαταγή του τότε Διοικητού των ιταλοκρατούμενων Δωδεκανήσων Στρατηγού Ντε Βέκκι. Η ακριβής ταυτότητα του πλοίου θα αποκαλυφθεί στις 30 Οκτωβρίου 1940, δύο μόλις μέρες μετά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου της 28ης Οκτωβρίου 1940, με εντολή του Ι. Μεταξά, συνοδευόμενη και από τα προαναφερθέντα αποδεικτικά ευρήματα και στοιχεία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ως «Θεία Δίκη», στις 23 Μαρτίου 1943, το υποβρύχιο “DELFINO” θα βυθιστεί σχεδόν αύτανδρο, καθώς από ολόκληρο το πλήρωμά του θα διασωθεί μόνον ο κυβερνήτης του Πλωτάρχης Αϊκάρντι, έξω από τον Τάραντα.
Εν κατακλείδι, μπορεί ο άνανδρος και έξω από κάθε κανόνα του Διεθνούς Δικαίου τορπιλλισμός του ευδρόμου «ΕΛΛΗ» από το εν καταδύσει ιταλικό υποβρύχιο, να στοίχισε στην Ελλάδα ένα πλοίο και 9 ναυτικούς της, στην Ιταλία όμως θα στοιχίσει μια ντροπιαστική ήττα, που θ’ ακολουθήσει λίγους μήνες αργότερα στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας από τον χαλυβδωμένο και αποφασισμένο ελληνικό Στρατό, που καθοδηγείτο από το όραμα της Παναγίας, και μία στιβαρή ηγεσία, εναντίον αυτών ακριβώς, που αν και Χριστιανοί, δεν σεβάστηκαν την γιορτή Της.
