Η Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής (γνωστή και ως I.M. Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου ή-σκέτο-Αλέξαντρος ή Μονή της Ζαραβίνας) βρίσκεται στις υπώρειες του όρους «Ρονίτσα» πάνω από τη λίμνη της Ζαραβίνας, σε μία κατάφυτη έκταση.
Το ναΐδριο της Μονής Αλεξάνδρου είναι ναός τρισυπόστατος. Τιμάται στην Κοίμηση της Θεοτόκου, στη Ζωοδόχο Πηγή και στον Άγιο Αλέξανδρο. Η ονομασία «Αλέξανδρος», κατά τις εκτιμήσεις των αρχαιότερων, προέρχεται από το όνομα του ηγούμενου που την ίδρυσε κι ως τέτοια έμεινε γνωστή στους αιώνες. Η Μονή φαίνεται ότι κτίστηκε το 1201 μ.Χ, την περίοδο λίγο πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους (1204) και την ίδρυση του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Πιθανολογείται ότι το χωριό ίσως και να είναι δημιούργημα της Μονής. Κατά το παρελθόν και μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα, η Μονή ήταν αυτοτελής και είχε τη δική της περιουσία με συνολική έκταση 750 στρεμμάτων!
Από το παλιότερο μοναστήρι σώζονται το Καθολικό, η στέρνα μπροστά στη βόρεια είσοδο και ερείπια από κελιά στη νότια πλευρά του. Το εσωτερικό του ναού φωτίζεται από ένα στενόμακρο παράθυρο-φεγγίτη, που υπάρχει στη νότια πλευρά. Στο Ιερό Βήμα και στο νότιο τοίχο υπάρχουν λίγες παλιές αγιογραφίες, ξεθωριασμένες από την πολυκαιρία και την υγρασία. Στην κόγχη του Ιερού Βήματος διακρίνεται η Πλατυτέρα, ο Άγιος Αθανάσιος, ο Άγιος Βασίλειος και ο Άγιος Γρηγόριος. Δεξιά της κόγχης υπάρχει αγιογραφία με τον Άγιο Κύριλλο, ενώ στον κυρίως ναό υπάρχει μονάχα μία αγιογραφία με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Από την αγιογραφία της Πλατυτέρας, η οποία έχει υποστεί μικρότερη φθορά συμπεραίνεται ότι ο αγιογράφος που «ιστόρησε» το Καθολικό, άφησε εξαίρετα δείγματα βυζαντινής αγιογράφησης επηρεασμένα από την τεχνοτροπία της Μακεδονικής Σχολής.