Το σκηνικό που στήθηκε μετά την ανακάλυψη της σορού του Βαγγέλη είναι γνώριμο. Πόνος βαθύς αλλά και κροκοδείλια δάκρυα, ειδικοί και «ειδικοί», ερευνητές, πορίσματα, αναλύσεις και σενάρια, σχόλια και ευχολόγια στα δελτία ειδήσεων αλλά και σε κάθε εκπομπή που «σέβεται το κοινό της», ασχέτως αν το προηγούμενο ή το επόμενο θέμα της είναι τα ζώδια ή η παρουσίαση εσωρούχων. Διαπιστώσεις ―οι περισσότερες― αληθινές μεν, πλην όμως, προσεγγίσεις επιφανειακές, προσανατολισμένες στο «ξύσιμο» του θυμικού ενός κόσμου που τον πνίγει η θλίψη και η οργή· μέχρι εκεί.
Η πραγματικότητα στέκει αμείλικτη. Είμαστε μια κοινωνία που γεννάει ανθρώπους που μπορούν να σκοτώνουν κάθε μέρα και άλλον Βαγγέλη, φτάνει να επιβεβαιώσουν την ανωτερότητα του τίποτά τους. Μια κοινωνία που γεννάει ανθρώπους που δε δίνουν δεκάρα για τον ανθρώπινο πόνο, φτάνει μόνο να μη χτυπήσει τη δική τους πόρτα. Μια κοινωνία σάπια που τρώει τα παιδιά της, για να μένουν στο απυρόβλητο όσοι τρέφονται, ή αμείβονται πλουσιοπάροχα από τη σαπίλα.
Μια κοινωνία που ξαφνικά ανακαλύπτει πως έχασε την παρθενιά της και κοκκινίζει από ντροπή. Χρησιμοποιεί ξενόφερτες λέξεις (ανάξια και ολίγιστη ακόμα και για να βρει δικές της) για να βαφτίσει φαινόμενα και συμπεριφορές που γεννήθηκαν από τα σπλάχνα της και γιγαντώθηκαν καταβροχθίζοντας ανθρώπινες ζωές. Μια κοινωνία που δακρύζει μπροστά στο σπαραγμό των γονιών που έχασαν το παιδί τους και οι ταγοί της ορκίζονται «να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση»· μέχρι τα φώτα της τηλεοπτικής πραγματικότητας να σβήσουν, η ζωή να επανέλθει στους «φυσιολογικούς» της ρυθμούς και ο καθένας να κλειστεί ξανά στο καβούκι της βολής ή της μιζέριας του.
Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν γυρίζει πίσω. Όσοι ευθύνονται για το χαμό του, πρέπει να βρεθούν και να τιμωρηθούν. Ακόμα κι έτσι ο μεγαλύτερος ένοχος θα παραμένει ατιμώρητος, στο απυρόβλητο, προετοιμάζοντας το επόμενο έγκλημά του.
Το καπιταλιστικό σύστημα γεννά τις συνθήκες που διαμορφώνουν ανθρώπους-κτήνη αλλά και ανθρώπους αδιάφορους, που δεν απέχουν πολύ από τους πρώτους. Γεγονότα σαν αυτό που παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις μας και που άλλος λίγο, άλλος περισσότερο, όλοι κάποτε έχουμε συναντήσει-αντιμετωπίσει, είναι προβλήματα που δεν γιατρεύονται από «ειδικούς» επιστήμονες ή «καλούς» πολιτικούς. Ξεριζώνονται από τον ίδιο τον άνθρωπο, που θα κατανοήσει ότι το να ζεις σαν άνθρωπος είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που τον είχαν μάθει μέχρι τώρα να ζει· και θα αποφασίσει να διεκδικήσει να ζήσει σαν άνθρωπος.
Πηγή: