«Αν κάθε φορά που όποιος υπουργός άκουγε τις σαχλαμάρες ενός δημάρχου έπρεπε να φύγει από την κυβέρνηση, τότε η Ελλάδα θα έπασχε προ πολλού από έλλειψη υπουργών.» Γ. Πρετεντέρης, ΤΑ ΝΕΑ, 8/2/2022
Όταν ένα, απερίσκεπτο, «χαρούμενο παιδί» λέει μια «εξυπνάδα» -για να περάσει η ώρα- το φυσιολογικό θα ήταν να του επισημάνουν ότι οφείλει να είναι πιο σοβαρός και να πάνε παρακάτω.
Το ίδιο φυσικά και για κάθε υπουργό που, από αμηχανία ή ειρωνική διάθεση, ανταποκρίνεται στο «καλαμπούρι». Πόσο μάλλον που στην περίπτωση του κυρίου Λιβανού, η υπερβολή του χαρακτηρισμού, «εποποιία», συνηγορεί υπέρ της διακριτικής ειρωνείας. Αντί γι’ αυτό το θέμα πήρε, ως μη όφειλε, διαστάσεις.
Η υπερβολική και λανθασμένη αντίδραση, από την πλευρά της κυβέρνησης, έδωσε στα «κυρίαρχα συστήματα εξουσίας» την ευκαιρία να επιτεθούν ξανά στον Καραμανλή δίνοντας υπόσταση σε μια ανόητη καυχησιολογία.
Η ενίσχυση των πληγέντων υπήρξε, πάντα και παντού, υποχρέωση της Πολιτείας την οποία ουδείς έχει διανοηθεί να αμφισβητήσει. Αυτό έγινε και πρόσφατα με τις καταστροφικές φωτιές στην Εύβοια και τον αποκλεισμό από τον χιονιά στην Αττική οδό.
Οι εκλογές δεν κρίθηκαν από τις όποιες ενισχύσεις των πληγέντων το στην Ηλεία το 2007. Ούτε η σαφής υπεροχή σήμερα της Ν.Δ. οφείλεται στις αποζημιώσεις των πυρόπληκτων ή των αποκλεισθέντων. Αυτό επισημαίνουν ακόμα και οι πιο σταθεροί και ακλόνητοι «πολέμιοι» του Κώστα Καραμανλή όπως ο Γ. Πρετεντέρης.
Γράφει συγκεκριμένα ότι ουδέποτε: «… τέθηκε θέμα να πέσει η ΝΔ 15% λόγω των πυρκαγιών. όπως είπε ο δήμαρχος. Για την ακρίβεια, ουδέποτε έχασε το καθαρό προβάδισμα στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις...» εκτός αυτού η κυβέρνηση έδωσε «… αποζημιώσεις στους πυρόπληκτους κυρίως της Ηλείας, αλλά στις εκλογές ψήφισε ολόκληρη η Ελλάδα και όχι μόνο η Ηλεία». Αλλά ακόμα και εκεί στην Ηλεία, παρά τις ενισχύσεις, η Ν.Δ. ήρθε δεύτερη με 42% έναντι 46% του ΠΑΣΟΚ.
Την εξήγηση για την επίθεση που δέχεται, για μια ακόμα φορά, ο Καραμανλής την δίνει ο Βασίλης Σκουρής (ieidiseis.gr) σε άρθρο του με τίτλο «Γιατί χτυπούν ξανά τον Καραμανλή;».
Αναφέρει ότι: πρώτον «συκοφαντούν» συστηματικά τον πρώην πρωθυπουργό για «άτυπη συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ» ενώ «γνωρίζουν άριστα πως ο Κώστας Καραμανλής στο παραμικρό δεν αμφισβήτησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη» και δεύτερον του «αποδίδουν όλα τα δεινά της χώρας […] ώστε να ”αθωώσουν” άλλες προσωπικότητες εντός και εκτός της Νέας Δημοκρατίας, που υποστηρίζουν τα κυρίαρχα συστήματα εξουσίας».
Και καταλήγει: «Είναι φανερό πως ακόμα και σήμερα, ουκ ολίγοι είναι εκείνοι που φοβούνται τον Κώστα Καραμανλή. Και ας έχει αποδείξει στην πράξη ότι δεν σκοπεύει να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος. Και ας έχει διαλύσει το λεγόμενο «Καραμανλικό» μπλοκ. Τον φοβούνται και έτσι! Γιατί γνωρίζουν πώς μπορεί και μια απλή του δήλωση να ανατρέψει καταστάσεις! Γιατί θέλουν τον Καραμανλή εκτός πολιτικής! Θα το πετύχουν; Εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο…».
Όσο για τις «προσωπικότητες» που επιχειρούν να «αθωώσουν» τα «κυρίαρχα συστήματα εξουσίας» είναι πολλοί στην «λίστα» αλλά ασφαλώς κυρίαρχη θέση κατέχει ο «αδιάβροχος» κύριος Σημίτης.
Οι υπερευαίσθητοι, σήμερα κονδυλοφόροι, σφύριζαν αδιάφορα σε όλες τις περιπτώσεις που αφορούσαν το ΠΑΣΟΚ, την «εκσυγχρονιστική» ηγεσία του και τα σκάνδαλα της διακυβέρνησής της.
Από το χρηματιστήριο, τα εξοπλιστικά και τις μίζες. Ακόμα και όταν υπήρξαν ομολογίες όπως αυτή του κυρίου Θ. Τσουκάτου ότι: «Μόνο το 2000 φαίνεται να διακινήθηκαν περί τα 16 δισεκατομμύρια δραχμές στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ […] σύμφωνα με τα όσα αποκάλυψε σήμερα (13/2) στην απολογία του για την υπόθεση της Siemens ο Θόδωρος Τσουκάτος. Ο άλλοτε ”στρατηγός” του ΠΑΣΟΚ, […] παραδέχτηκε …» (CNN, 13/2/2019), αυτοί σιωπούσαν αιδημόνως.