«Αν είσαι μάνα και πονείς πες μου ποιος είναι ο Πεπονής». Παραφράζοντας το περιπαικτικό σχόλιο εφημερίδας -που είχε γίνει σλόγκαν την δεκαετία του ’60- όταν ο αείμνηστος Σάκης Πεπονής είχε αναλάβει την διοίκηση της Ε.Ι.Ρ. μπορούμε να αναφωνήσουμε: «αν είσαι μάνα και πονείς πες μας, τι κάνει ο Κοντονής;».
Ο κύριος Κοντονής είναι το ένα από τα νέα πρόσωπα του μελοδράματος που παρουσιάζουν μπροστά στα μάτια μας οι «ταγοί» της ενημέρωσης. Το άλλο είναι ο κύριος Τσακαλώτος. Φυσικά δεν υφίσταται πεδίο σύγκρισης μεταξύ των δύο απλώς προσφέρονται ως εναλλακτικές μετά την εξάντληση της χρησιμότητας των περί τα διάφορα σκάνδαλα διαπλεκόμενων. Το ερώτημα είναι πόσο αποτελεσματικά «εργαλεία» μπορεί να φανούν για την επίτευξη του στόχου.
Το μεγάλο ερώτημα που βασανίζει –εμάς τους αδαείς και αμετανόητους δεξιούς- είναι αν όντως το καράβι ΣΎΡΙΖΑ βυθίζεται αύτανδρο ή έτσι θέλουν να μας το παρουσιάζουν –γιατί άραγε(;)- οι άσπονδοι «φίλοι» του, για τους οποίους δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι το 2010 και την πτώχευση ήταν το «υιοθετημένο» που φρόντιζαν σαν το «παιδί» τους (λέγε με ΠΑΣΟΚ).
Διαλύεται λοιπόν -όπως το παρουσιάζουν τα ΜΜΕ- ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ; Καταρρέει όπως τον παρουσιάζουν οι δημοσκοπήσεις ή όχι; Και τελικά αν καταρρεύσει τι θα προκύψει στην θέση του; Ποίο κόμμα θα καταλάβει τον χώρο της Κεντροαριστεράς; Θα επανέλθουμε στην παλιά «κανονικότητα»; Δηλαδή το «ΠΑΣΟΚ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» από την μία και από την άλλη οι «Δεξιές παρενθέσεις»;
Ή μήπως κάποιοι, βαθειά αφελείς και μακριά νυχτωμένοι, πιστεύουν ότι η Ν.Δ. μπορεί να μετεξελιχθεί σε Νέα Κεντροαριστερά; Κάτι σαν Ένωση Κέντρου του 21ου αιώνα;
Είμαστε αδαείς, ωστόσο επιμένουμε με πείσμα να έχουμε μνήμη. Και η μνήμη παράγει συσχετισμούς οι οποίοι με την σειρά τους δημιουργούν ερωτηματικά. Την επομένη της εκλογής Καραμανλή στην προεδρία της Ν.Δ. η «σοβαρή» του ΔΟΛ είχε πρωτοσέλιδο την «Ντόλι» και τίτλο «κλωνοποίηση». Ακραία αθλιότητα αλλά ήταν η εποχή που το τραστ της διαπλοκής είχε επιλέξει τον «αρχιερέα» του και τον προστάτευε.
Ένα χρόνο μετά έξι βουλευτές και τέως Υπουργοί μεταξύ των οποίων οι κύριοι Σουφλιάς, Μάνος, Ανδριανόπουλος, Κοντογιαννόπουλος δρουν συντονισμένα, θέλοντας να υπονομεύσουν τον Καραμανλή, και διαγράφονται. Παραμονές των εκλογών του 2000 ο κύριος Αβραμόπουλος «μαχαιρώνει πισώπλατα» την Ν.Δ. όταν μετά την δημόσια –κατ’ απαίτησή του- συνάντηση στον Διόνυσο αρνείται να συμπορευτεί με την παράταξη που τον ανέδειξε. Ένα χρόνο μετά ιδρύει το ΚΕΠ που «πήγε άκλαυτο» και ξαναγύρισε ως «άσωτος υιός».
Όμως σε πείσμα του λυσσαλέου πολέμου, από την διαπλοκή, και των αβυσσαλέων σκοπιμοτήτων, της εσωτερικής υπονόμευσης, η Ν.Δ. το 2000 ήταν η ουσιαστική νικήτρια των εκλογών με 43,74%, έχοντας «απογειωθεί» από 38,12% των εκλογών του 1996.
Η οριακή πρωτιά –με 70.000 ψήφους- του Σημίτη ήταν κάλπικη. «Εξαγοράστηκε» με τα 16 δισ. των επιχειρήσεων που –σύμφωνα με την κατάθεση Τσουκάτου- εισέρευσαν στα ταμεία του «Κινήματος» αλλά κυρίως με τα χρήματα των ασφαλισμένων που μέσω της ΔΕΚΑ κράτησαν όρθιο το Χρηματιστήριο, που κατέρρεε, μέχρι τις εκλογές του Μαρτίου. Αλλά μήπως οι δημοσκοπήσεις λένε την αλήθεια;
Τον Ιούνιο του 2019 -λίγες μέρες μετά το σοκ των Ευρωεκλογών (23,75%)- ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν να καταποντίζεται στο 22%. Το αποτέλεσμα (31,53%) και η συνεχιζόμενη καθήλωση-καχεξία του ΠΑΣΟΚ αιφνιδίασε.
Το ερώτημα βασανιστικό. Αν όχι ΣΥΡΙΖΑ τι, στον χώρο της κεντροαριστεράς;