Τελετές επιδόσεως ξιφών στις έδρες των Μειζόνων Διοικήσεων – Μειζόνων Σχηματισμών και Σχηματισμών ανά την επικράτεια, σε αξιωματικούς του Στρατού Ξηράς, πραγματοποιήθηκαν ανά περίπτωση σε διαφορετικές χρονικές, καθ’ όλο τον μήνα Μάϊο, και δημοσιοποιήθηκαν συγκεντρωτικώς από το Γενικό Επιτελείο Στρατού (ΓΕΣ).
Οι τελετές πραγματοποιήθηκαν το διάστημα από 1η ως 30η Μαΐου 2024 και αφορούσαν αξιωματικούς προερχομένους από υπαξιωματικούς, οποιασδήποτε προέλευσης, πλην Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων (ΣΣΕ) και Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων (ΣΣΑΣ).
Στις τελετές, πέραν της κατά τόπους στρατιωτικής ιεραρχίας και αντιπροσωπειών στελεχών, παρέστησαν επίσης συγγενείς των αξιωματικών, οι οποίοι παρέλαβαν τα ξίφη τους.
Το ξίφος, από αρχαιοτάτων χρόνων εθεωρείτο ως το ενδεικτικό και χαρακτηριστικό σημείο των αξιωματούχων και των αξιωματικών. Ενδεικτικώς αναφέρεται το γεγονός ότι, Εθιμικώ Δικαίω, όταν κάποιος ήθελε να σηματοδοτήσει την επίσημη παράδοση μιας πόλεως ή μιας τοποθεσίας κλπ, επέδιδε στον νικητή – συμβολικώς – το ξίφος του. Αντιθέτως, όταν κάποιος παρόλο που είχε ηττηθεί ή συνθηκολογήσει αλλά είχε πολεμήσει γενναίως, ο νικητής επέτρεπε στους ηττημένους αξιωματικούς να αποχωρήσουν συναποκομίζοντας το προσωπικό τους περίστροφο ή πιστόλι και το ξίφος του.
Όλα αυτά αναφέρονται για να καταδειχτεί η σε καθαρώς συμβολικό επίπεδο ΥΨΙΣΤΗ αξία που έχει για τον φέροντα αυτόν αξιωματικό το ξίφος του, μολονότι στην εποχή μας ως όπλο είναι ουσιαστικώς άχρηστο. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε, κάθε χρόνο, οι νέοι αξιωματικοί προελεύσεως παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων (ΑΣΕΙ) ταυτοχρόνως με την ορκωμοσία τους, λαμβάνουν από τα χέρια του Ανωτάτου Άρχοντος, Βασιλέως παλαιότερα και Προέδρου της Δημοκρατίας πλέον, τα ξίφη τους.
Στους αξιωματικούς όμως που προέρχονται εξ υπαξιωματικών, ανεξαρτήτως προελεύσεως, η επίδοση των ξιφών τους δεν γίνεται – τρόπον τινά – «αυτομάτως» σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά την ονομασία τους ως αξιωματικών, αλλά μπορούν να περάσουν από αρκετά ως πολλά χρόνια μέχρι να φτάσει η στιγμή της επιδόσεως και σε αυτούς του συμβολικού στοιχείου του αξιώματός τους, ως αξιωματικών.
Αφορμή για όλα αυτά ήταν η παρατήρηση των φωτογραφιών που συνόδευαν την εξαιρετικώς λιτή ανακοίνωση της ειδήσεως του ΓΕΣ, όπου σχεδόν στο σύνολό τους οι παραλαμβάνοντες και παραλαμβάνουσες αξιωματικοί είναι βαθμού υπολοχαγού και λοχαγού, γεγονός που σημαίνει ότι όλα αυτά τα χρόνια πήγαιναν σε επίσημες τελετές ή όπου αλλού επέβαλλαν το καθήκον και οι υποχρεώσεις τους με…δανεικά ξίφη, που μετά τα επέστρεφαν στους πραγματικούς κτήτορές τους!
Ασφαλώς και είναι κάτι συμβολικό. Το γνωρίζουμε. Όμως πέραν του όποιου ψυχολογικού (με ή χωρίς εισαγωγικά η λέξη) του πράγματος για έναν άνθρωπο, ένα στέλεχος που περιμένει για χρόνια να γίνει αξιωματικός και τελικώς να εκπροσωπεί κάπου την Πολιτεία και τον Στρατό με δανεικό ξίφος, είναι και θέμα ΚΥΡΟΥΣ και ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ και από πλευράς των Ενόπλων Δυνάμεων και του κάθε Κλάδου ξεχωριστά προς τα στελέχη του.
Πιστεύουμε ότι σε έναν σοβαρό στρατό δεν θα ήταν τεράστιο πρόβλημα από πλευράς εφοδιασμού, προγραμματισμού και προμηθειών, να υπολογίσει και να κάνει τις παραγγελίες του για τα στελέχη εκείνα που εντός του έτους είναι προγραμματισμένο να γίνουν νέοι αξιωματικοί. Και μόλις αυτό το στέλεχος ονομαστεί ανθυπολοχαγός ή αντίστοιχα στους άλλους Κλάδους, να λαμβάνει και το ξίφος του.
Και όχι να φτάσουμε στο σημερινό φαινόμενο όπου λαμβάνουν τα ξίφη τους, που θα έπρεπε να έχουν λάβει ως ανθυπολοχαγοί, όντες και ούσες υπολοχαγοί και λοχαγοί και κάποιες κυρίες προερχόμενες από την κατηγορία των εθελοντριών, ακόμα και…ταγματάρχες ενώ κάποιοι άλλοι/άλλες τα παραλαμβάνουν και ως πολίτες – συνταξιούχοι!
«Εξ όνυχος τον λέοντα»
