Στις 6 Ιανουαρίου 1449 και 1828 έχουμε δύο ημερομηνίες – σταθμούς στη νεότερη Ελληνική Ιστορία, καθώς η πρώτη σηματοδοτεί την ημερομηνία ανακηρύξεως του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου, ως του τελευταίου Αυτοκράτορος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ενώ η δεύτερη την άφιξη στην Ελλάδα, στο Ναύπλιο πιο συγκεκριμένα, του πρώτου Κυβερνήτη του νέου Ελληνικού κράτους, του Ιωάννη Καποδίστρια.
Επειδή αυτές οι δύο ημερομηνίες αποτελούν την αρχή και το τέλος μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου, αυτή των Οθωμανικών κατακτήσεων των ελλαδικών και γενικότερα Βυζαντινών εδαφών και την απελευθέρωση μέρους των πρώτων μετά από σχεδόν τεσσερισήμισι αιώνες σκλαβιάς, για τον λόγο αυτό παρουσιάζουμε τα δύο αυτά γεγονότα σήμερα ταυτοχρόνως και λίαν συνοπτικώς.
Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Δραγάσης Παλαιολόγος, ο οποίος γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1405 στην Κωνσταντινούπολη και έπεσε μαχόμενος επί των επάλξεων της Βασιλεύουσας στις 29 Μαΐου 1453, ήταν ο τελευταίος της δυναστείας των Παλαιολόγων αλλά και ο τελευταίος Βυζαντινός Αυτοκράτωρ, αλλά και ο πρώτος και τελευταίος Αυτοκράτωρ, ο οποίος έλαβε τον τίτλο «Βασιλεύς των Ελλήνων».
Ο Κωνσταντίνος ήταν το όγδοο από τα δέκα παιδιά του Αυτοκράτορος Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου και της Σέρβας Πριγκίπισσας Ελένη Δραγάση, ήταν δε ο νεότερος αδελφός του επίσης Αυτοκράτορος Ιωάννη Η’ Παλαιολόγου και του Θεοδώρου Β’ Παλαιολόγου, Δεσπότη του Μυστρά.
Τον Οκτώβριο του 1448, πέθανε ο Αυτοκράτωρ αδελφός του Ιωάννης Η’ και ο Κωνσταντίνος κατά πατρική επιθυμία, αν και νεότερος άλλων αδελφών του, και με επιθυμία και της μητρός του στέφθηκε Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων και Βασιλεύς των Ελλήνων στον Μυστρά στις 6 Ιανουαρίου 1449. Δεν στέφθηκε επισήμως στην Κωνσταντινούπολη επειδή ο ίδιος δεν ήταν αρνητικός σε τυχόν ένωση του Βυζαντίου και της Ρώμης, για να μην προκαλέσει αντιδράσεις από πλευράς των ανθενωτικών.
Αρχικώς ο Κωνσταντίνος ζήτησε από τον Βενετό διοικητή των Χανίων για να του στείλει ένα πλοίο προκειμένου να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη, όπου τελικώς έφτασε στις 12 Μαρτίου 1449 επιβαίνων σε ένα καταλανικό πλοίο, από την οποία έκτοτε δεν έφυγε ποτέ. Η βασιλεία του διήρκεσε περίπου τεσσερισήμισι χρόνια και είχε το ένδοξο τέλος, που όλοι γνωρίζουμε και έχει περάσει στην Ιστορία.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας υπήρξε ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος, ο οποίος διοίκησε τις απελευθερωμένες από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ελληνικές περιοχές το χρονικό διάστημα από 26 Ιανουαρίου 1828 μέχρι και τη δολοφονία του στις 27 Σεπτεμβρίου 1831, γνωστή και ως «περίοδο διακυβερνήσεως Καποδίστρια».
Στις 6 Ιουλίου 1827, στο Λονδίνο, υπογράφτηκε η ομώνυμος Συνθήκη με την οποία δημιουργήθηκε το αυτόνομο, φόρου υποτελές στον Σουλτάνο, κρατίδιο της Ελλάδος. Ακολούθως, η Γ’ Εθνοσυνέλευσις της Τροιζήνος, με την απόφαση που έλαβε διατύπωσε το Πολιτικό Σύνταγμα της Ελλάδος, βάσει του οποίου η Ελλάδα θα διοικούνταν από μονομελές εκτελεστικό (νομοτελεστικό) όργανο, που του έδωσε την ονομασία «Κυβερνήτης».
Μάλιστα, η ίδια Εθνοσυνέλευσις εξέλεξε για 7ετή θητεία, ως τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελληνικής Πολιτείας, όπως ονομάστηκε το νέο κράτος, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ταυτοχρόνως όριζε ότι μέχρι την άφιξη αυτού στην Ελλάδα, η χώρα θα διοικούνταν από τη λεγόμενη «Αντικυβερνητική Επιτροπή».
Στις 28 Δεκεμβρίου 1827, ο Καποδίστριας με το πλοίο του κατέπλευσε στη Μάλτα, τελευταίο σταθμό του ταξιδιού του προς την Ελλάδα, όπου παρέμεινε μερικές μέρες, φιλοξενούμενος του Χιώτη εμπόρου Αλέξανδρου Κοντόσταυλου.
Στις 2 Ιανουαρίου 1828 αναχώρησε από τη Βαλέττα της Μάλτας με προορισμό την Ελλάδα, επιβαίνων του αγγλικού πολεμικού HMS “Warspite”, που του είχε παραχωρηθεί από τη βρετανική κυβέρνηση, όπου έφτασε στις 6 Ιανουαρίου (συμφώνως με το επίσημο ημερολόγιο του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης) ή κατ’ άλλες πηγές στις 8 Ιανουαρίου 1828, στο Ναύπλιο, λόγω κακοκαιρίας, αντί της Αιγίνης που ήταν ο τελικός προορισμός του.
Στις 11 Ιανουαρίου 1828, το HMS “Warspite” με τον Καποδίστρια αναχώρησε από το Ναύπλιο για την Αίγινα, όπου έφτασε στις 19:00 της ίδιας μέρας, και συναντήθηκε αμέσως με την «Αντικυβερνητική Επιτροπή».
Στις 12 Ιανουαρίου 1828 πραγματοποιήθηκε η επίσημη τελετή της υποδοχής του στην Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα στην Αίγινα.
Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στην Ιστορία της Ελλάδος.