Η εφημερίδα Washington Post δημοσίευσε πριν από δυο χρόνια τέτοια εποχή την επιστολή ακύρωσης της ετήσιας θεατρικής παράστασης από ακριβό ιδιωτικό Νηπιαγωγείο της Νέας Υόρκης, με την παρακάτω αιτιολόγηση προς τους γονείς, ανάμεσα σε μια σύντομη ανάλυση των νέων συνθηκών και απαιτήσεων του 21ου αι.:
«Τα παιδιά θα πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται και να διαβάζουν για να προετοιμαστούν για το Πανεπιστήμιο και την μελλοντική τους καριέρα».
Προκλητική δήλωση, σκέψη, άποψη, κατεύθυνση;
ου
Πριν απαντήσουμε οργισμένα ή πολιτισμένα, ας αναλογιστούμε πώς μεγαλώνουν οι νέες γενιές, πώς και σε τι εκπαιδεύονται, αν και τι περιμένουν και φυσικά ποια θέση καλούνται να πάρουν «στο νέο κόσμο του 21 αι».
Επίσης ας αναλογιστούμε αν είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον καθρέφτη δίνοντας την οποιαδήποτε απάντηση.
Γιατί ...δυστυχώς -να θυμίσουμε- είμαστε όσα κάνουμε και όχι όσα θα θέλαμε να κάνουμε ή όσα νομίζουμε πως κάνουμε.
Παλαιότερα στέλναμε τα παιδιά στο σχολείο για να «ξεστραβωθούν».
Αργότερα για να «ζήσουν καλύτερα».
Τώρα πια για να «περάσουν κάπου».
(Άλα η πρόοδος! δηλαδή, όπως λέγαμε κάποτε)
Από την ώρα που τα πιτσιρίκια θα πάνε στο σχολείο, τι ακούν συνέχεια;
Τις Πανελλαδικές!
Από την ώρα που ανοίγουν τα μάτια τους το πρωί ως αργά τη νύχτα που γέρνουν στο μαξιλάρι εξαντλημένα, τι κάνουν;
Δραστηριότητες!
Διότι τα δικά μας παιδιά πρέπει να είναι απ’ όλα, ανά δίωρο και κάτι διαφορετικό:
Με τάμπλετ από τα τέσσερά τους χρόνια, πολύγλωσσα, διακεκριμένοι μουσικοί και άλλες αρτιστίκ ιδιότητες, αθλητές με διακρίσεις, μπαλαρίνες με πληγωμένες πουέντ, σαϊνια στην Πληροφορική, μάστερ στην αυτοάμυνα και, τέλος (τι τέλος δηλαδή...) καλοντυμένα και μοδάτα στις οικογενειακές σέλφι.
Τι γίνονται πολλά από τα παραπάνω παιδιά:
Υπερκινητικά, με διάσπαση προσοχής, με διαταραχές ύπνου, με προβλήματα επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης, με δυσκολία κίνησης στο χώρο, μέτρια σε όλα (στην πολύ καλύτερη), αποπροσανατολισμένα, φοβικά και συχνότατα με μεγάλες ουσιαστικές δυσκολίες στο να εκφραστούν προφορικά ή γραπτά στην μητρική τους γλώσσα.
Και όλα τα παραπάνω χωρίς να υπάρχει κανένα εγγενές ή επίκτητο εγκεφαλικό πρόβλημα, ελάχιστης, μικρής, μεσαίας ή μεγάλης βαρύτητας.
Αποτέλεσμα:
Καθόμαστε κάθε Μάιο και συζητάμε για τους υποψηφίους των Πανελλαδικών:
Τι πρέπει να φάνε όσο διαβάζουν, πώς να τους φερόμαστε τις παραμονές των εξετάσεων, πόσες θέσεις άνοιξαν και για ποιες σχολές, πόσο ανοργάνωτο, απαρχαιωμένο, διαβλητό ή χαζό είναι το Σύστημα διεξαγωγής των εξετάσεων, ποιος φταίει γι’ αυτό, τι πρέπει να φορέσουν για να μην ζεσταίνονται στις εξετάσεις, πόσες Σχολές μπορούν να δηλώσουν ώστε «να μπουν κάπου» (Κάπου...), τι χάλια που είναι η Ανώτατη Εκπαίδευση, τι καραγκιόζηδες είναι οι υπουργοί Παιδείας από την εποχή του Καποδίστρια και δώθε, και πάει λέγοντας.
Για να τους καθησυχάσουμε τα λέμε όλα αυτά (...)
Όσο για τους υποψήφιους, είναι τρομοκρατημένοι και ουρλιάζουν από μέσα τους ή απ’ εξω τους (με πολλούς τρόπους). Τσατάρουν μέχρι τα άγρια ξημερώματα ανταλάσσοντας ηλεκτρονικές καρδούλες και ηλεκτρονικά χάδια (γιατί δεν έχουν χρόνο και τόλμη για αληθινά) και σκέφτονται πού θα πάνε το καλοκαίρι και με ποιο νέο σμαρτ φον πρέπει επειγόντως να αντικαταστήσουν το περσινό τους μοντελάκι. Εντάξει, κατάφεραν και φέτος να μην μείνουν από απουσίες! Και κατά την διάρκεια της χρονιάς έχουν κάνει και την επανάστασή τους:
Τσακώθηκαν με τους δικούς τους για τους βαθμούς και συμμετείχαν και στην κατάληψη του σχολείου, όταν τους ανακοινώθηκε πως θα γίνει.
Γιατί ούτε και αυτή την αποφασίζουν οι ίδιοι. Την πληροφορούνται. Και ας κάνουν κι αλλιώς. Γενικώς και ειδικώς.
Κατά τα άλλα είμαστε πανέτοιμοι να θαυμάσουμε για μια ακόμα χρονιά τις πάμπολλες και ατελείωτες παπαγαλίες στο μάθημα της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, όπου κανονικά θα έπρεπε να βραβεύεται το καλύτερο φροντιστήριο και τα φυλλάδια που δίνει, τα οποία πληροφορούν το μαθητή τι σημαίνει «Εφηβεία», «Ελευθερία», «Στοχοθεσία», «Διάκριση», «Παγκοσμιοποίηση», «Πολιτισμός», «Εξάρτηση», «Ρατσισμός», «Δημοκρατία» και άλλα πάρα πολλά ωραία, με παραδείγματα κιόλας.
Με τις υγείες μας!
Να ευχηθούμε ειλικρινά «Καλή Επιτυχία» στους φετινούς υποψήφιους και τις οικογένειές τους. Καλή επιτυχία στην ενήλικη ζωή των παιδιών, με ό,τι καταπιαστούν. Να είναι γερά και να αγωνισθούν για να ζήσουν περήφανα και ελεύθερα. Ναι, έχουν χρόνο μπροστά τους να συνέλθουν, αν το θελήσουν.
Και να ευχηθούμε μια καλύτερη τύχη στους μελλοντικούς υποψήφιους και τις οικογένειές τους. Ποιος ξέρει τι κρύβει το αύριο...Θαύματα γίνονται, αρκεί να έχουμε τα μάτια να τα δούμε, το μυαλό για να τα καταλάβουμε και τα χεράκια για να τα υλοποιήσουμε (...)
ΥΓ
Όσο για τα «γράμματα», αυτά κάθονται σε μια άκρη και περιμένουν κάποιους να τα ανακαλύψουν, να, σαν κρυμμένος θησαυρός. Γιατί τα γράμματα από μόνα τους δεν αξίζουν μία.
ου
Στην κοινωνία του 21 αι., μάλλον τα νούμερα είναι που συνήθως τα καταφέρνουν καλύτερα.